Η παρούσα διπλωματική ασχολείται με το σχεδιασμό ενός κέντρου θεραπείας διατροφικών διαταραχών στο πάρκο Τρίτση. Η έλλειψη εξειδικευμένων δομών στην Ελλάδα και το ποσοστό των ασθενών που συνεχώς αυξάνεται, υπήρξε αφορμή δημιουργίας ενός τέτοιου πειραματικού κέντρου. Ο επαναπροσδιορισμός του χώρου σίτισης, η απόδοση του βαθμού κοινωνικοποίησης που επιθυμεί ο ασθενής όταν τρώει και η σταδιακή επανένταξη του στην κοινωνία αποτέλεσαν το κεντρικό άξονα σχεδιασμού. Μετά από έρευνα και μία σειρά συνεντεύξεων με εξειδικευμένους θεραπευτές και ασθενείς στο Ελληνικό Κέντρο Διατροφικών Διαταραχών, επιλέξαμε την μέθοδο Maudsley ως μοντέλο θεραπείας του κέντρου μας. Η προσέγγιση αυτή σκιαγραφεί τη μορφολογία του κτιρίου, μεταφράζοντας τις τρεις φάσεις θεραπείας της σε αντίστοιχο αριθμό σταδίων φιλοξενίας, ανάλογα με το βαθμό ανάρρωσης του ασθενή. Οι μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, η θέση του εντός του αστικού ιστού και η ιστορική βαρύτητά του την περίοδο της κατοχής, σιτίζοντας μεγάλο μέρος των Αθηναίων, αποτέλεσαν τους λόγους επιλογής του πάρκου Τρίτση. H χωρική απόδοση των σταδίων θεραπείας εκφράζεται σε τρία επίπεδα, τα οποία ακολουθούν το ανάγλυφο του οικοπέδου. Στη σημερινή κοινωνία και σε ένα διαφορετικό πλαίσιο επανασίτισης, υποστηρίζουμε ότι η εμπλοκή του θεραπευόμενου με την πρώτη ύλη μπορεί να αποτελέσει μέρος της θεραπείας. Ενισχύεται λοιπόν η αστική γεωργία εντός του κέντρου και η συνεργασία με εξωτερικούς φορείς προκειμένου να προωθηθεί η ενημέρωση, η εκπαίδευση του κοινού για την διατροφή και μακροπρόθεσμα να αναδειχθεί και η ταυτότητα του πάρκου ως κέντρο γεωργίας.