Η  έννοια του τόπου είναι αρκετά αμφιλεγόμενη και μπορούμε να την διατυπώσουμε με διάφορες θεωρίες. Στην παρούσα μελέτη προσπαθώ να επιχειρήσω την προσέγγιση της έννοιας του τόπου με άξονα την ανθρώπινη εμπειρία και μνήμη. Η έννοια του τόπου και η αντίληψη του αφορούν μια υποκειμενική πραγματικότητα που εξαρτάτε από διάφορους παράγοντες. Ο άνθρωπος μέσα από την προσπάθεια του να περιγράψει τον χώρο  ουσιαστικά αναλύει την εμπειρία του μέσα σ’ αυτόν και όχι τον χώρο καθεαυτό. Η εμπειρία αυτή αποτελεί κλειδί για να εισαχθεί στην συζήτηση η έννοια του τόπου ως βιωμένου χώρου. Ο άνθρωπος αποκτά υπόσταση μέσα από τον περιβάλλοντα χώρο του. Μέσα από αυτό το «κατοικείν» ορίζει ασυνείδητα τον εαυτό του. Οι έννοιες χώρος και τόπος είναι αρκετά συγγενικές και διακρίνονται σε σχέση με την ψυχολογία του ανθρώπου. Ένας τόπος μπορεί να προκαλέσει διάφορα συναισθήματα  όπως γαλήνη, συγκίνηση, ηρεμία ή αντίθετα φόβο, αποστροφή κ.α. Η διερεύνηση των συγκεκριμένων εννοιών θα γίνουν μέσα από το παράδειγμα  των προσφύγων της Κύπρου της εισβολής του 1974. Πως οι πρόσφυγες μετά από 44 χρόνια  ανακαλούν στην μνήμη τους τόπους και κατοικίες που κάποτε ήταν ολόκληρη η ζωή τους. Πως διαμόρφωσε την μνήμη τους για τον τόπο το γεγονός αυτό; Ο ξεριζωμός τι άλλαξε στην ψυχοσύνθεσή τους σε σχέση με αυτό που ήταν παλιά. Στο πρώτο μέρος θα επιχειρηθεί μια θεωρητική διερεύνηση σε επίπεδο εννοιολογικό σε σχέση με τον τόπο, το τοπίο, την μνήμη και το βίωμα. Ενώ στο δεύτερο μέρος θα αναλυθεί εκτενέστερα ο τρόπος ανάγνωσης της έννοιας του τοπίου από διαφορετικές σκοπιές και από προσωπικές θέσεις μέσα από συνεντεύξεις σε υπαρκτά πρόσωπα που έχουν άμεση εμπλοκή με το θέμα του προσφυγικού στην Κύπρο.