Η μορφολογία του κελύφους επιδρά καταλυτικά στην ενεργειακή κατανάλωση. Τις τελευταίες δεκαετίες αναπτύσσονται ολοένα και περισσότερα υπολογιστικά εργαλεία που αξιοποιούνται από Αρχιτέκτονες για τη βελτιστοποίηση της μορφής των κτιρίων με στόχο την εξοικονόμηση ενέργειας.

Το παρόν ερευνητικό εξετάζει κατά πόσο η χρήση ενός Γενετικού Αλγορίθμου μπορεί να δώσει λύσεις που είναι λειτουργικά και αισθητικά αποδεκτές.

Γίνεται αναφορά των λογισμικών που χρησιμοποιούνται (Grasshopper, LadybugTools, Galapagos) και περιγραφή του τρόπου λειτουργίας τους. Αναφέρονται ορισμένες σχετικές αρχιτεκτονικές μελέτες και τέλος διεξάγεται πείραμα: αναζητούνται οι βέλτιστες τιμές παραμέτρων που αφορούν το κέλυφος μονοκατοικίας 100m2 (αναλογία μήκους-πλάτους, προσανατολισμός, ποσοστό διαφανών επιφανειών σε κάθε όψη, πάχος μόνωσης τοιχοποιίας, διαστάσεις προβόλων) με κριτήριο την ελάχιστη ενεργειακή ζήτηση για θέρμανση και ψύξη. Διεξάγονται τέσσερις μελέτες σε δύο διαφορετικές τοποθεσίες (Αθήνα, Θεσσαλονίκη) και με συνολικό ποσοστό διαφανών επιφανειών 10%, 20% επί του πατώματος.

Τελικά, μπορεί το μέλλον της Αρχιτεκτονικής να βασιστεί στη χρήση Γενετικών Αλγορίθμων, κι αν ναι, ποιος είναι ο ρόλος του Αρχιτέκτονα σε αυτή τη διαδικασία;