Στην σύγχρονη συνθήκη της χωροχρονικής ρευστοποίησης και κινητικότητας αμφισβητείται η σύνδεση της κατοίκησης με έναν συγκεκριμένο γεωγραφικό τόπο. Η μορφή της κατοίκησης από κτίσμα, έχει αντικατασταθεί από τον προσωρινό και εφήμερο χώρο, που διαμορφώνει το εκάστοτε υποκείμενο στη διάρκεια των διαδρομών του.

Για την προσέγγιση αυτής της μορφής κατοίκησης χρησιμοποιείται ο όρος perspace. Ως perspaceή προσωπικός χώρος είναι το σύνολο των σημείων που συγκροτείται με δυναμικό κέντρο ορισμού και διαμόρφωσης το υποκείμενο, τα πράγματα είναι οι προσωρινές προεκτάσεις του υποκειμένου στον χώρο και ο τόπος λειτουργεί σαν ένα πεδίο εντοπισμού και επικοινωνίας των συντεταγμένων των παραπάνω σημείων.

Εξετάζεται πως η κινητικότητα ως ο σύγχρονος τρόπος ζωής τόσο στο περιβάλλον της πόλης όσο και στο τρόπο της επικοινωνίας, οδήγησε στην συρρίκνωση του χωροχρόνου και στη δημιουργία μη τόπων.

Σε αυτή την συνθήκη το υποκείμενο είναι ο νεονομάς, ο οποίος βρίσκεται σε πραγματική ή εν δυνάμει κίνηση ακόμα και αν παραμένει ακίνητος. Είναι κάτοικος μεικτών γεωγραφιών, καθώς μπορεί να έχει την ίδια στιγμή αντίληψη και πρόσβαση τόσο στο φυσικό όσο και στον προβαλλόμενο χώρο. Για τον νεονομά η έννοια του σπιτιού ταυτίζεται με το κτίσιμο μιας αίσθησης του ανήκειν. Ο προσωπικός χώρος [perspace], που διαμορφώνει σε κάθε προσωρινή τοποθεσία γίνεται το μέσο οικειοποίησης και προσαρμογής. Το βασικό οργανωτικό περίγραμμα που φέρει για την ιδέα του σπιτιού  ο νεονομάς, αποτελείται από ένα σύνολο πρακτικών κατοίκησης που προέρχονται από το ίδιο του το σώμα. Τα πράγματα που επιλέγει να φέρει μαζί του  λειτουργούν ως προέκταση του νεονομά στο πλαίσιο των πρακτικών μετεγκατάστασης. Η τοποθέτησή τους στο χώρο δημιουργεί ένα πεδίο, προσωπικό, οικείο, και σε κάθε νέα μετεγκατάσταση, διαφορετικό. Ο προσωπικός χώρος ή perspaceαποτελεί μια συνθήκη προσωρινής χωρικής ισορροπίας.