Στην περίπτωση των κλειστών κοινωνιών, όπως αυτές νοούνται τόσο στις ανεπτυγμένες όσο και στις αναπτυσσόμενες χώρες, ισχύει η πόλωση και ο διαχωρισμός, διακριτός ή μη, που διαμορφώνει συγκεκριμένα χωρικά φαινόμενα. Τέτοιες κλειστές κοινωνίες είναι και οι περιφραγμένες κοινότητες , κύριο χαρακτηριστικό των οποίων είναι τα διακριτά όρια και η περιορισμένη (εάν όχι απαγορευμένη) ελεύθερη πρόσβαση σε αυτές.

Υπάρχουν πολλές τέτοιες κοινότητες σε όλο τον κόσμο και κατηγοριοποιούνται συνήθως ανάλογα με το είδος  της χρήσης τους ή τα επίπεδα πολυτέλειας, φρούρησης κ.α. Ο συνηθέστερος λόγος που οδηγεί τους ανθρώπους να μείνουν σε μια από αυτές τις κλειστές κοινότητες είναι ο φόβος της εγκληματικότητας. Συνεπώς η κύρια αιτία δημιουργίας τους είναι η παροχή ασφάλειας ( που ίσως και να αμφισβητείται κάποιες φορές) στα μέλη τους. Είναι όμως η μόνη; Τι είναι πραγματικά αυτό που οδηγεί σε τέτοιες λύσεις; Γιατί μια κοινωνία χρειάζεται  όρια και διαχωρισμούς ανάμεσα στα μέλη της;

Η  δημιουργία και η επικράτηση κλειστών κοινοτήτων επιφέρει αρκετές επιπτώσεις στο σύνολο της κοινωνίας. Επηρεάζουν τόσο τους ανθρώπους που ζουν μέσα σε αυτές όσο και εκείνους που αφήνουν έξω, καθώς και τις μεταξύ τους σχέσεις.

Κάθε κοινωνία, από την Ιδανική Πολιτεία του Πλάτωνα έως την Ανοιχτή Κοινωνία του Πόπερ, ακολουθεί κάποια πρότυπα στα πλαίσια ενός συγκεκριμένου χώρου και χρόνου. Καθώς τα πλαίσια αυτά αλλάζουν επηρεάζουν και τα πρότυπα της κοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση, σε έναν πραγματικό μετασχηματισμό μας κοινωνίας πρέπει το πρότυπο που θα επικρατήσει να είναι κοινώς αποδεκτό, κατά το μέγιστο, ή τουλάχιστον να μην οδηγεί σε μαζικές και μεγάλες αντιδράσεις, με μη αναστρέψιμες επιπτώσεις.