Ο οικισμός της Άνω Κερασιάς βρίσκεται στις δυτικές πλαγιές του βορείου Πηλίου και εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της όταν καταστράφηκε ολοσχερώς από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής το 1944. Εκτός από ελάχιστες παρεμβάσεις, τα περισσότερα κτίσματα του οικισμού διατηρούνται σε ερειπιώδη κατάσταση. Από το 2015 ο οικισμός της Άνω Κερασιάς είναι χαρακτηρισμένος ιστορικός τόπος και προστατεύεται με Υπουργική Απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. Στο πλαίσιο της διπλωματικής εργασίας, επιλεγμένος αριθμός ερειπίων αντιμετωπίζεται με ένα κοινό λεξιλόγιο ως προς την σύνθεση των όγκων και την χρήση των υλικών. Οι παρεμβάσεις στον οικισμό αποκτούν σημειακό και γραμμικό χαρακτήρα, ανιχνεύουν την ιστορική μνήμη του τόπου και διεισδύουν στο φυσικό τοπίο. Σε πέντε διαφορετικά ερείπια, αντιπροσωπευτικά των διαφόρων βαθμών κατάστασης διατήρησης που συναντώνται στον οικισμό, προστίθενται συμπαγείς όγκοι σκυροδέματος που τηρούν την αρχική γεωμετρία που επιβάλλει το ίχνος του κτίσματος και καταλήγουν σε κεκλιμένες επιφάνειες εν είδει στέγης. Έτσι, τα τέσσερα νέα κελύφη γίνονται καταφύγια περιπατητών και το ένα φυλάσσει τα ιστορικά αρχεία της Άνω Κερασιάς. Ένα νέο μονοπάτι χαράσσεται για να συνδέσει τέσσερα σημαίνοντα για την ιστορία του οικισμού ερείπια, αγνοώντας στο μεγαλύτερο μέρος του τις διαδρομές των υφιστάμενων μονοπατιών. Το Κουκέικο, η Αγγλική Αποστολή, η Επιμελητεία του Αντάρτη και το Σχολείο υπήρξαν τοπόσημα και σημεία αναφοράς κατά την διάρκεια της Αντίστασης αλλά και τα χρόνια πριν τη γερμανική κατοχή. Όπως και στην περίπτωση των καταφυγίων, το ιστορικό μονοπάτι συνθέτουν συμπαγή τεμάχια σκυροδέματος που πλαισιώνουν επιφάνειες με λίθους τοποθετημένους κάθετα. Η παρέμβαση στα τέσσερα τοπόσημα γίνεται με τα υλικά που επιλέχθηκαν και για τα υπόλοιπα ερείπια, αλλά με λιγότερο ισχυρό τρόπο αφού σκοπό έχει να σταματήσει τη φθορά και να υπομνήσει.