Βασικό άξονα της μελέτης αυτής αποτελεί η πεποίθηση πως η θεατρικότητα δεν περιορίζεται στα πλαίσια του προσχεδιασμένου θεατρικού χώρου, αλλά συναντάται κατά μεγάλο ποσοστό και ποικιλοτρόπως στη δημόσια σφαίρα. Ως πεδίο πειραματισμού πάνω στο θέμα σκηνή και πόλη ορίστηκε η πλατεία Ρήγα Φεραίου, όχι μονάχα επειδή αποτελεί κόμβο του αστικού δικτύου, αλλά και επειδή φιλοξενεί το υπό κατεδάφιση ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου. Σε επίπεδο σχεδιασμού, δημιουργήθηκε μία υπερυψωμένη πλατεία πάνω από το υπάρχον πάρκο με σημεία στήριξης τα κομμάτια στα οποία τα εν λόγω εδάφη συναντώνται. Η αιώρηση αυτή έγινε σε ελαφρά επικλινές έδαφος με μεγαλύτερο ύψος στην πλευρά της πόλης και μικρότερο στην πλευρά της θάλασσας, σε έναν άξονα που ένωνε νοητά τα δύο αυτά στοιχεία. Η κίνηση αυτή στάθηκε κρίσιμη για την επίτευξη ευκολότερης επικοινωνίας πάρκου και θάλασσας, παρακάμπτοντας τον κεντρικό δρόμο που τα διαχώριζε, ενώ ταυτόχρονα εξυπηρετούσε την παροχή θέασης προς τη θάλασσα. Οι λόφοι που δημιουργήθηκαν στο πάρκο από τις ανοδικές κινήσεις του εδάφους χρησιμοποιήθηκαν για τη στέγαση του προγράμματος. Η θεατρικότητα προσεγγίστηκε σε δύο κλίμακες. Την μεγάλη κλίμακα του κτιρίου, στην οποία εδράστηκε η θεατρική σκηνή, και τη μικρή κλίμακα των folly, θηκών θεατρικότητας που βρέθηκαν διάχυτα στο δημόσιο χώρο προκαλώντας τον περιπλανώμενο να εισέλθει, να τα χρησιμοποιήσει ή απλώς να περάσει από μέσα τους.