Η περιοχή Βαλαωρίτου μέχρι τη δεκαετία του 1990 αποτελούσε το σημείο αναφοράς για τα υφασματάδικα και τις βιοτεχνίες ένδυσης στη Θεσσαλονίκη. Σε μια προσπάθεια αναβίωσης της τότε χρήσης της περιοχής δημιουργείται ένας πυρήνας ανάδειξης και προβολής fashion startups και δημιουργών μόδας σε ένα ανενεργό κτιριακό κέλυφος.
Η έρευνα οδήγησε στο κτίριο της Ελευθεροτεκτονικής Στοάς “Loge Veritas” (1926) του αρχιτέκτονα Jacques Mosset. Οι όψεις του έχουν ανακηρυχθεί διατηρητέες και επιβάλλεται η αποκατάσταση τους μέχρι του σημείου που υφίστανται σήμερα. Ο άμεσος κίνδυνος κατάρρευσης τους συνηγόρησε στην επιλογή του κτιρίου ως αντικειμένου της μελέτης.
Η οργάνωση της πρότασης περιλαμβάνει την αποκατάσταση και συντήρηση του τμήματος των όψεων που διασώζονται και τη συμπλήρωση τους, ώστε να αποδοθούν ακέραιες στον αστικό ιστό. Στη συνέχεια σε σημαντική υποχώρηση από τις διατηρητέες προσόψεις αναγείρεται κτίριο που δίνει την αίσθηση ότι αναδύεται μέσα και πίσω από το παλιό.
Για την οργάνωση των όψεων της προσθήκης επιλέχθηκε η μορφή της πτύχωσης (pleating). Αξιολογώντας τα ευρήματα της ερευνητικής εργασίας η πτύχωση προκύπτει ότι είναι κοινή τεχνική ανάμεσα σε μόδα και αρχιτεκτονική και σε συνδυασμό με την προτεινόμενη χρήση του κτιρίου ισχυροποιείται ως επιλογή μορφογένεσης του νέου κελύφους.
Η πρόταση περιλαμβάνει λειτουργίες και χρήσεις, που θα συντελέσουν στην ανάδειξη ενός σύγχρονου πολυδύναμου κέντρου καινοτομίας και επιχειρηματικότητας γύρω από τον κλάδο της μόδας με παράλληλη παραγωγή πολιτισμού.
Σε συνέχεια της προσπάθειας για μορφολογική ανταλλαγή, όπου το νέο κτιριακό κέλυφος οργανώθηκε με ελαφρά πτυχωτά στοιχεία πάνω από ένα πλουραλιστικό αλλά στατικό κέλυφος, ακολούθησε η δημιουργία ενδύματος εμπνευσμένου από τη συνύπαρξη των δύο κελυφών. Η κοινή σχεδιαστική προσέγγιση για το κτιριακό κέλυφος και το ένδυμα επιβεβαιώνουν τη διάδραση μεταξύ μόδας και αρχιτεκτονικής.