Η γενική εικόνα που υπάρχει για τη σχηματοποίηση και την αναζήτηση της ιδανικής φόρμας στις αρχιτεκτονικές διαδικασίες φαίνεται με το πέρασμα του χρόνου να αλλοιώνεται. Αναδύονται χαρακτηριστικά και διαδικασίες παραγωγής χώρου στη σύγχρονη αρχιτεκτονική οι οποίες συμβάλλουν στην δημιουργία μιας αστάθειας που αντιπαρέρχεται την μοναδικότητα και θέτει τις βάσεις για μια αρχιτεκτονική απαλλαγμένη από την σταθερότητα και τη μονιμότητα. Διαπιστώνουμε, επομένως, ότι η γνώση για τον χώρο έχει αποχωριστεί την σταθερότητα του περιεχομένου και την βεβαιότητα του νοήματος. Οι διαδικασίες παραγωγής του διακρίνονται από πολυπλοκότητα και δεν φέρουν κάποιες προφανείς προθέσεις. Η δημιουργία του χώρου, επίσης, δεν διακρίνεται από διάρκεια χρόνου ούτε είναι δέσμια του τόπου. Υπό αυτό το πρίσμα, αρχικά, εάν αναλογιστούμε τις έννοιες της σχεσιακής αρχιτεκτονικής του Rafel Lozano Hemmer οι οποίες αναφέρονται σε μια τεχνολογική επεξεργασία των κτιρίων και του δημόσιου χώρου, μπορούμε να θέσουμε βάσεις για μια απρόβλεπτη και δυναμική σύνθεση του αστικού τοπίου. Επιλέγοντας, στη συνέχεια, ως τόπο στον οποίο θα εφαρμοστεί μια τέτοια σύνθεση μεταβατικούς χώρους, όπως περάσματα ή όρια εσωτερικών και εξωτερικών χώρων προκύπτει μια επιπλέον αναζήτηση του τρίτου, ενδιάμεσου, χώρου. Η μεταβίβαση από ένα σημείο σε ένα άλλο δημιουργεί μια άλλη, εφήμερη, πραγματικότητα. Η δημιουργία άλλων πραγματικοτήτων μικρής διάρκειας μέσω της κινητικότητας φαίνεται να μοιάζουν με τη Φουκωική χωρική ζώνη της ετεροτοπίας, μια ζώνη η οποία φιλοξενεί εναλλασσόμενα νοήματα χώρου και χρόνου. Στη παρούσα διπλωματική γίνεται μια προσπάθεια αφομοίωσης των παραπάνω νοημάτων στα πεζοδρομημένα περάσματα των οδών Παραμυθίας και Σαλαμίνος στη περιοχή του Μεταξουργείου. Επιλέγονται ερειπωμένα κτίρια των πεζόδρομων αυτών στα οποία μέσω αισθητήριων συστημάτων και προβολής αναπτύσσεται μια σειρά διαδράσεων-παιχνιδιών, εμπνευσμένα από την ετεροτοπολογία του Φουκώ, με στόχο τη παραγωγή ενός δυναμικού χώρου. Κάθε παιχνίδι θεωρείται ένα δίπλωμα του χάρτινου καραβιού, με αφορμή τη κατεξοχήν, σύμφωνα με τον Φουκώ, ετεροτοπία του πλοίου.