Το παρόν ερευνητικό εξετάζει το ρόλο της γλώσσας στη σκέψη, την ίδια τη σκέψη, και το πώς γεννιέται μια ιδέα. Ταυτόχρονα προσπαθεί να κατανοήσει πώς η πραγματικότητα καταλήγει να εκφράζεται με σύμβολα μέσα στην ανθρώπινη αντίληψη, και πώς αυτό μπορεί να αποτελεί εμπόδιο  στο σχεδιασμό, κυρίως μέσα από το παράδειγμα του λεκτικού συμβόλου (δηλαδή τη λέξη) που εκφράζεται ως Όνομα/Τίτλος/Έννοια.

Ως πεδίο πιο συγκεκριμένης μελέτης τίθενται τα αντικείμενα. Σκοπός είναι η διερεύνηση της χωρικής τους δυναμικής και της αλληλεπίδρασής τους με τον άνθρωπο, καθώς και η έναρξη μιας συζήτησης για το αν αξίζει ο επανασχεδιασμός τόσο των ίδιων των αντικειμένων όσο και της ομαδοποίησής τους.

Η συλλογιστική πορεία, τελικά, καταλήγει σε μία κριτική για την  κοινότητα των «Αρχιτεκτόνων».

Στην πραγματικότητα, αυτή η εργασία δε μιλά για τίποτα πολύ συγκεκριμένο. Προτρέπει  τον αναγνώστη να μην πιστέψει κανέναν τελείως, ούτε και την ίδια ακόμα, αμφισβητώντας τον ίδιο της τον εαυτό. Έτσι, τον καλεί να παρακολουθήσει την κατασκευή μιας θεωρίας και έπειτα να τη γελοιοποιήσει, κατανοώντας τις θεωρίες ως απλές λέξεις στοιβαγμένες σε μία δεδομένη σειρά.