Η κριτική παιδαγωγική γεννήθηκε μέσα από το έργο του παιδαγωγού PauloFreire. Ο Freireμας μιλάει για μια παιδεία η οποία δε θα εξυπηρετεί τις ανάγκες τις κυριαρχίας, αλλά θα ωθεί τους καταπιεζόμενους να συνειδητοποιήσουν κριτικά τον κόσμο που τους περιβάλει έτσι ώστε να μπορούν να τον αλλάξουν. Τους ωθεί δηλαδή να αγωνιστούν για τις ανάγκες τους. Η παρούσα ερευνητική εργασία ερευνά το πώς μπορούν να αποτυπωθούν οι αξίες της κριτικής παιδαγωγικής στο σχεδιασμό του σχολικού κτιρίου. Η τυπολογία που κυριαρχεί σήμερα στα σχολικά κτίρια εξυπηρετεί ένα αυταρχικό μοντέλο διδασκαλίας. Η παράταξη των θρανίων, οι κλειστοί και ανελεύθεροι χώροι, ο πίνακας, η ανυψωμένη έδρα εξυπηρετούν τις συνθήκες ελέγχου των μαθητών από το δάσκαλο, εντείνουν τις ιεραρχικές σχέσεις στο σχολικό χώρο και βυθίζουν τη δημιουργικότητα των μαθητών σε ένα μοντέλο εκπαιδευτικής διαδικασίας χωρίς επικοινωνία, συνεργασία και αλληλεπίδραση των μαθητών μεταξύ τους. Παρόλα αυτά υπάρχουν παραδείγματα διαμόρφωσης σχολικών χώρων που διαφοροποιούνται από την πεπατημένη. Ο παιδαγωγικός ανασχεδιασμός (μελέτη του Δημήτρη Γερμανού) είναι μια προσπάθεια ώστε η διαμόρφωση του χώρου να βοηθά σε ένα μοντέλο «συνεργατικής» μάθησης. Τα θρανία διαμορφώνονται σε ομάδες και ο ευέλικτα διαμορφωμένος χώρος επιδέχεται την παρέμβαση και το προσωπικό στίγμα των μαθητών. Πατώντας σε αυτά τα παραδείγματα, αλλά και υπερβαίνοντάς τα, ερευνάται το πώς μπορεί να είναι διαμορφωμένο ένα σχολείο κριτικής παιδαγωγικής, ένα σχολείο δηλαδή για μια απελευθερωτική παιδεία μου στόχο θα έχει τη διαμόρφωση κριτικών και ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων που θα επιλέξουν να αγωνιστούν για το μέλλον τους.