Η παρούσα ερευνητική εργασία ασχολείται με το δίπολο που αφορά τον τρόπο με τον οποίο δημιουργούνται οι  συμπεριφορικές τάσεις και πρακτικές απέναντι στο χώρο και στα αντικείμενα του, και τον τρόπο με τον οποίο τα ίδια τα αντικείμενα και ο φυσικός χώρος παράγουν συμπεριφορές και πρακτικές μέσω της χρήσης του. Ως case study επιλέγεται η τουαλέτα. Με τη λέξη τουαλέτα αναφερόμαστε τόσο στο είδος υγιεινής όσο και στο χώρο που εντάσσεται αυτό, κυρίως στη δημόσια σφαίρα. Τα συναισθήματα αιδούς και αποστροφής για την τουαλέτα και τις σχετικές λειτουργίες είναι πολιτισμικά κατασκευάσματα, και αυτά τα συναισθήματα, όπως φαίνεται και από την έρευνα, δεν ήταν πάντα αυτονόητα. Η ανάπτυξη αυτών των συναισθημάτων κατά την εξέλιξη του σύγχρονού πολιτισμού, καθώς η ιστορικά πρόσφατη επιβολή της ανάγκης για ιδιωτικότητα, καθόρισαν τις αλλαγές στην τυπολογία και τις υποδομές της τουαλέτας, παρόλο που αυτή και σήμερα ακόμη αποτελεί περιθωριακό θέμα του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού. Σημεία καμπής για την τουαλέτα στο δυτικό πολιτισμό αποτελούν η Ρωμαϊκή περίοδος, η Βικτωριανή εποχή και η επινόηση της σύγχρονης λεκάνης, ενώ σε άλλους πολιτισμούς διαπιστώνουμε ότι, ιστορικά και γεωγραφικά, οι αξίες της ιδιωτικότητας και της καθαρότητας έχουν διαφορετικό περιεχόμενο. Κοινωνιολογικά, οι διαχωρισμοί και η προσβασιμότητα, πιο έντονα στις δημόσιες τουαλέτες, εκτός από ανισότητα, παράγουν συμπεριφορές και τάσεις σε σχέση με την έμφυλη ταυτότητα, και καθορίζουν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το χώρο και τα αντικείμενα που τον ορίζουν, καθιστώντας την τουαλέτα, αντίθετα από ότι  επικρατεί, αντικείμενο απαιτητικού σχεδιασμού.