Θέμα της ερευνητικής εργασίας αποτελεί η κατασκευή της κυρίαρχης ταυτότητας του χώρου και των υποκειμένων, μέσα από την επίτευξη της «καθαρότητας» και την εισαγωγή «τάξης», ως εργαλείων για την κοινωνική αναπαραγωγή. Η έννοια της «καθαρότητας» προσεγγίζεται μέσα από την ανάλυση της MaryDouglas που ορίζει την ακαθαρσία, την «ύλη εκτός τόπου», ως υπολλειματική δομή που απορρίπτεται από το ταξινομικό σχήμα, την ίδια στιγμή που είναι εγγενές παράγωγό του. Το καθαρό και το βρώμικο, επιλέγονται όχι ως χαρακτηριστικά της ύλης, αλλά ως νοητικά οικοδομήματα που παράγουν απαγορεύσεις, αποκλεισμούς και εκτοπίσεις τόσο στο χώρο, όσο και στα σώματα. Ταυτόχρονα, προκειμένου να αναγνωστούν ο κυρίαρχος χαρακτήρας του χώρου και οι αντιλήψεις για τις ταυτότητες, χρησιμοποιούνται θεωρίες από διάφορα γνωστικά πεδία όπως η κοινωνιολογία, η ανθρωπολογία, οι εθνολογικές μελέτες, η ψυχαναλυτική θεωρία και οι αναμεταξύ τους τομές.  Η θέση που εξετάζεται είναι ο τρόπος με τον οποίο το σύστημα χρησιμοποιεί την «ύλη εκτός τόπου», ως νοητικό οικοδόμημα, για να καταστήσει την ταυτότητα του χώρου και των υποκειμένων «καθαρά».

Η δομή του κυρίως σώματος του κειμένου βασίζεται σε θεωρίες που διαβάζονται πάνω σε επεισόδια χώρων, πρακτικών και αντιλήψεων, σχηματοποιώντας τον κυρίαρχο χαρακτήρα τους. Αρχικά, επιλέγεται ο χάρτης, ως αναπαράσταση του χώρου, που θεωρείται αντικειμενικό εργαλείο γνώσης και αποδομείται στη λογική ότι κατασκευάζει «καθαρές» χωρικές σχέσεις βασισμένες σε ιδιοτελείς σκοπούς. Έπειτα, στο πεδίο της πόλης, χρησιμοποιείται η έννοια της «καθαρότητας» για να αναδειχθεί ο πειθαρχικός κι εξορθολογισμένος χαρακτήρας του δημόσιου χώρου. Για την ταυτότητα των σωμάτων, επιλέγεται η περίπτωση του υποκειμένου σε μετανάστευση, ώστε να κατανοηθεί με ποιο τρόπο η απόδοση «μιαρών» χαρακτηριστικών σε μια ταυτότητα λειτουργεί υποστηρικτικά για την κοινωνική αναπαραγωγή, Τέλος, με στόχο να διαμορφωθεί ένα επιπλέον επίπεδο αντίληψης για την έννοια της «καθαρότητας», επιλέγεται το ταμπού, ως εσωτερικός νόμος που οργανώνει τη δομή και τις κοινωνικές σχέσεις πολιτισμών, που στη δυτική σκέψη, εμφανίζονται ως «πρωτόγονοι».