Σε ένα εγκαταλειμμένο σανατόριο, με μεγάλη ιστορία από το 1925 ξεδιπλώνεται μία ιστορία που έχει σκοπό να φιλοξενήσει ομάδες ορειβατών ή ακόμα περιπατητές του βουνού που αναζητούν μία προσωρινή διαμονή.
Το σανατόριο βρίσκεται στο δάσος του Πηλίου, στο χωριό Χάνια και αποτελεί πλέον μία συνέχεια του τοπίου καθώς η φύση έχει διεισδύσει στο ερείπιο. Η αντιμετώπιση λοιπόν για μια επανακατοίκηση συνεπάγεται τη διαφορετική ανάγνωση του τοπίου.
Όπως ένας ορειβάτης εκμεταλλεύεται τις πτυχές του εδάφους για να ξαπλώσει, να κοιμηθεί, ν’ ανάψει φωτιά, με την ίδια λογική διαμορφώνονται χώροι που εξυπηρετούν ανάγκες, στις εσοχές και τοίχους του κτιρίου, μέσω μιας παρασιτικής κατοίκησης γύρω από αυτό.
Σωλήνες ύπνου, σύστημα κουζίνας που ενσωματώνεται στο παράθυρο, μονάδες κατοικίας με αποσπώμενα κρεβάτια από το εσωτερικό του ερειπίου, μονάδες ηλιοθεραπείας που στηρίζονται στο υπάρχον δομικό σύστημα αποτελούν τις βασικές προσθήκες. Στον περιβάλλοντα χώρο ‘σκορπίζονται’ τα μπάνια με το ιατρείο, το αμφιθέατρο με σκηνή το παλιό πέτρινο τοίχο και ένας σκοτεινός θάλαμος.
Οι κατασκευές και οι ροές στο χώρο ελίσσονται γύρω και πάνω στη ταράτσα του κτιρίου, καθώς την εποχή ακμής του σανατορίου αποτελούσε το πιο βιοτικό χώρο με μοναδική θέα. Εκεί οργανώνονταν συζητήσεις με προσκεκλημένους ποιητές του γιατρού Καραμάνη (ιδρυτή του σανατορίου), εκεί γινόταν και η θεραπεία των ασθενών (ηλιοθεραπεία).
Η φυματίωση αποτέλεσε μεγάλο κοινωνικό γεγονός την εποχή της έξαρσης της και η θεραπεία προϋπόθετε πειθαρχία σε κανονισμούς και μεθόδους.
Σκοπός της επανάχρησης αυτής είναι ο τόπος αυτός να αποτελέσει ένα καταφύγιο στο βουνό, όπως κάποτε αποτέλεσε ένα ‘κοινωνικό καταφύγιο’. Οι χρήστες χρησιμοποιούν τις μονάδες τους ατομικά, στο πλαίσιο όμως μιας ομαδικής κατοίκησης και συμβίωσης. Οι διαστάσεις και οι κλίσεις των μονάδων είναι μελετημένες ώστε το σώμα να ‘φωλιάζει’ και να κάνει τις λειτουργίες με τις ελάχιστες διαστάσεις του χώρου.
Η προβλεπόμενη χρήση για τους ορειβάτες συμπίπτει με το γεγονός ότι ο τόπος γύρω από το σανατόριο χρησιμοποιείται για κατασκήνωση και πεζοπορία.
Το όραμα του γιατρού Καραμάνη ήταν να εξαλειφθεί η ασθένεια ης φυματίωσης και στο μέλλον να μπορούν να χαρούν όλοι αυτό το τόπο περισυλλογής, ηρεμίας και ανάπαυσης.