Μνήμη συλλογική, προσωπική, ζωντανή ή νεκρή, ενεργή ή ανενεργή. Μνήμη που χαρακτηρίζει, προσωποποιεί, αντιπροσωπεύει κοινωνίες, πόλεις, ολόκληρες ομάδες ανθρώπων, ή και τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Τότε ακριβώς είναι που μιλάμε για προσωπική, ατομική μνήμη. Μνήμη ενσωματωμένη με την προσωπικότητα του καθενός, που τον ακολουθεί, αλλά και τον καθοδηγεί.
Βιώνοντας για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα κάποιο χώρο, μια πόλη, στην ουσία ζει κανείς στο εσωτερικό της, ζει μαζί της, τη ζει. Οι παράμετροι της ταυτότητας του χώρου, αλλά και του χρόνου, για ακόμη μια φορά δεν λείπουν, χωρίς να σημαίνει πως μεγαλύτερη έκταση χώρου και μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ισοδυναμούν με μνήμες περισσότερο έντονες, ζωντανές ή γενικότερα καθοριστικές.
Αρχή και τέλος αποτελεί το στίγμα που ο καθένας από εμάς αφήνει μέσα σε μια πόλη, χώροι από τους έχει περάσει, στους οποίους έχει σταθεί ή διαμείνει κανείς. Χώροι που συνδέονται με πρόσωπα, καταστάσεις, γεγονότα, πάντα όμως έχουν να κάνουν με το προσωπικό. Άλλωστε δεν ενδιαφέρουν κανέναν άλλον.
Σηματοδοτώντας τα σημεία προσωπικής μνήμης επάνω στον ιστό της πόλης, αυτός αμέσως αλλάζει πρόσωπο, μορφή, εικόνα. Κάποια σημεία τονίζει περισσότερο, άλλα τα αφήνει στην αφάνεια και άλλα τα καθιστά σε θέση ουδέτερη. Δεν παύει να αποτελεί την προσωπική πόλη. Τα σημεία αυτά αποτελούν τους ενεργοποιητές μνήμης. Πρόκειται για τους 29 δείκτες που θα οδηγήσουν στο τέλος.
Μελετώντας τα ίδια, αλλά και τους απόηχους της προσωπικής μνήμης που αυτά εκπέμπουν, καθίσταται η ανάγκη σηματοδότησης και προβολής τους. Αντιμετωπίζονται τόσο ξεχωριστά, όσο και συλλογικά στην προσπάθεια ανάδειξης της ταυτότητάς τους, πάντα με τα συγκεκριμένα κριτήρια.
Επάνω, μέσα, έξω, μπροστά, δίπλα, απέναντι από τα 29 αυτά σημεία τοποθετούνται στοιχεία σηματοδότησης, κράχτες, ανοίγοντας το δρόμο ότι κάτι συμβαίνει σε αυτά και επιδιώκοντας στη συνέχεια την επίσκεψη και την συμμετοχή, την αφομοίωση. Τα στοιχεία αυτά γίνονται ένα με την πόλη, τα κτίρια, τους δρόμους, τις πλατείες, ακολουθώντας τις εκάστοτε γραμμές, σε αρμονία με το περιβάλλον.
Παράλληλα, στο «εσωτερικό» καθενός από τα 29 σημεία οι προσωπικές μνήμες γίνονται ένα με τους ενοίκους της πολυκατοικίας, τους ανθρώπους που κάθονται στο παγκάκι της πλατείας, τους φοιτητές του πανεπιστημιακού συγκροτήματος, τους θαμώνες ενός χώρου αναψυχής.
Επανερχόμενοι στους ονομαζόμενους κράχτες, αυτοί έχουν συγκεκριμένη φόρμα και μορφή. Αποτελούνται από κομμάτια συγκεκριμένων διαστάσεων, τα οποία εναλλάσσονται. Η καταγωγή τους; 2 ώρες, 1 λύπη, 3 αντικείμενα και 2 πρόσωπα. Ή 1 δυσάρεστο, 1 αιτία, 3 αποτελέσματα και 5 ημερομηνίες.
Όλες οι μνήμες μπαίνουν σε λίστες και συνδυάζοντας συγκεκριμένα μέλη τους, προκύπτουν αυτοί οι σηματοδότες. Σηματοδότες, οι οποίοι στη συνέχεια, τοποθετούνται κάτω, στο χώρο του λιμανιού. Σε κάθε πόλη, η οποία εφάπτεται με τη θάλασσα, το λιμάνι είναι αυτό το οποίο αποτελεί το καθοριστικό και κομβικό της σημείο. Άλλωστε, η μνήμη, διασκορπισμένη μέσα στην πόλη, διαχέεται μέσα σε αυτή και η άμεση συνέπεια είναι να διαχυθεί στη θάλασσα, μέσω του λιμανιού.
Έτσι προκύπτει ένας χώρος προβολής της προσωπικής μνήμης, ο οποίος εμπεριέχει αξίες και σταθερές προερχόμενες και βασισμένες πάντα στους 29 λόγους που οδήγησαν σε αυτόν. Χώροι κίνησης και στάσης εναλλάσσονται, οδηγώντας σε αυτό που λέμε οικείο, με τις προσωπικές μνήμες να έχουν ήδη πάρει τη θέση τους, για να οδηγήσουν στο τέλος.
