Αντικείμενο της διπλωματικής εργασίας είναι η μελέτη και σχεδίαση των κτιριακών υποδομών μικρής μοναστικής κοινότητας. Η περιοχή επιλογής βρίσκεται στην άκρη του Παγασητικού κόλπου, στο νότιο άκρο του Τισαίου Όρους με θέα προς το Αιγαίο και την Εύβοια.

Οι συνθήκες που ικανοποιεί η συγκεκριμένη τοποθεσία είναι η τήρηση μιας σχετικής απόστασης από τον σύγχρονο πολιτισμό και το αστικό τοπίο (72χλμ απόσταση από αστικό κέντρο [Βόλος] και 8χλμ από τον πιο κοντινό οικισμό) και η επαφή με το φυσικό περιβάλλον και το στοιχείο του νερού, συνθήκες επιβοηθητικές στην επίτευξη της απαραίτητης ψυχικής ηρεμίας ως αρχικό στάδιο της ενδοσκόπησης και του ησυχασμού. Η περιοχή έχει υποστεί ελάχιστη ανθρώπινη επέμβαση, και εκτός από μερικά αυτοσχέδια συγκροτήματα τοπικών βοσκών γενικώς διατηρεί την φυσική της μορφή.

Η κοινότητα που θα οργανωθεί στον εν λόγω χώρο αποτελείται από 25 μοναχούς (24+1 Ηγούμενος) και έχει δυνατότητα να φιλοξενεί 12 επισκέπτες. Η φιλοξενία εντός της μονής προσφέρεται κυρίως σε πιστούς, μελετητές και ερευνητές ποικίλων θεματικών ενοτήτων. Λόγοι επίσκεψης μπορεί να είναι το προσκύνημα  (η απλή στοιχειώδης προσέλευση πιστών με λατρευτικό ή συμβουλευτικό σκοπό), η μελέτη των συγγραμμάτων της βιβλιοθήκης της μονής, αλλά και η παρακολούθηση μιας σειράς διαλέξεων ή εντατικών μαθημάτων πάνω σε θέματα όπως αγιογραφία, παραδοσιακή βιβλιοδεσία και εισαγωγικά θέματα Θεολογίας.

Το αρχιτεκτονικό κομμάτι και το πρόγραμμα της μονής δεν επιχειρεί να κάνει κάποια νέα πρόταση σχετικά με τον τρόπο σχεδίασης των μοναστηριών όπως τον ξέρουμε μέχρι σήμερα. Αν και οι υποδομές είναι σχεδιασμένες έτσι ώστε να υπάρχει δυνατότητα επέκτασης του αριθμού των μοναχών και των φιλοξενούμενων σε μελλοντικό χρόνο, η σύγκριση με τα μεγάλα και πολυπληθή μοναστηριακά συγκροτήματα δεν είναι μέσα στις προθέσεις αυτής της εργασίας.

Ακολουθείται γενικώς το πρότυπο των Αγιορείτικων μονών, σε ότι αφορά την οργάνωση γύρω από ένα κέντρο, κάνοντας συνειδητή προσπάθεια (μέσω της επιλογής του συγκεκριμένου μέρους) να καταργηθεί το στοιχείο του «απρόσιτου» και του «δύσβατου» που είναι γνωστό χαρακτηριστικό σε πολλές άλλες περιπτώσεις και συνήθως βασικός παράγοντας που καθορίζει το αρχιτεκτονικό αποτέλεσμα. Στόχος είναι να οργανωθούν οι απαραίτητες ανάγκες μια τέτοιας κοινότητα ανθρώπων σύμφωνα με πρότυπα που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα της εποχής μας κάνοντας έτσι πιο εύκολο το έργο τους.