Υπάρχουν δύο τρόποι ανάβασης ενός βουνού. Από τη μία οι ελικοειδής διαδρομές που αποσκοπούν σε έναν πιο ομαλό τρόπο περιήγησης στη φύση. Από την άλλη οι γραμμικές, απότομες διαδρομές που χρησιμοποιεί το υποκείμενο για μια πιο βιωματική, έντονη εμπειρία μέσω του βήματος. Αυτό το υποκείμενο δεν αναζητεί την άνεση αλλά μια πιο δύσβατη και κουραστική πορεία, που διακατέχεται από αισθήσεις κατά τη διάρκεια της ανάβασης πριν το τελικό του στόχο. Ο λόφος του Λυκαβηττού λοιπόν μεταβάλλεται σε ένα υβριδικό τοπίο αντιθέσεων προσκολλημένο μέσα στον αστικό ιστό, που εμπεριέχει αυτές τις δύο συνθήκες. Οι τεχνητές γραμμικές διαδρομές έρχονται σε αντίθεση με την  πολυμορφική περιήγηση των φυσικών μονοπατιών, αλλά ταυτόχρονα δημιουργούν μία σύνδεση με τον αθηναικό αστικό τοπίο. Ο συγκεκριμένος προσανατολισμός της γραμμικής διαδρομής προσδίδει μια οπτική αντίστοιχη με την φιλμική, η οποία λόγω της οικονομίας της συρρικνώνει το τοπίο και το μεταβάλλει σε ένα ενδιάμεσο στοιχείο που ενώνει δύο ή και περισσότερα σημεία. Η σταδιακή απομάκρυνση ή προσέγγιση από και προς τα σημεία ενδιαφέροντος, παράγει ένα διαρκές zoominκαι zoomoutικανό να δημιουργήσει ένα ενδιαφέρον οπτικό βίωμα. Ο χρήστης προσπαθώντας να “κατακτήσει την κορυφή” και την απόλυτη θέα του αθηναϊκού άστυ ακολουθεί αυτές τις τέσσερις ευθείες πορείες που διασχίζουν τον Λυκαβηττό και ενισχύονται μέσω των χρήσεων των στάσεων που παρεμβάλλονται. Τέσσερις διαφορετικές διαδρομές, τέσσερα διαφορετικάσημεία ενδιαφέροντοςτης πόλης, τέσσερα διαφορετικά βιώματα που ενώνονται στη κορυφή σε μια πλατεία:

1. Η απότομη-σκαφτή διαδρομή που στρέφει το βλέμμα της προς το λόφο του Στρέφη
2. Hμηχανική-αιωρούμενη διαδρομή στραμμένη προς την Ακρόπολη

3. Η τοπική διαδρομή του νερού που καταλήγει στην πλατεία δεξαμενής και κοιτάει προς τις στήλες του Ολυμπίου Διός και τον Σαρωνικό κόλπο

4. Η ομαλή διαδρομή που εκτείνεται προς τη σύγχρονη πόλη