Σε όλο τον κόσμο και σε κάθε εποχή, σε πραγματικές και φανταστικές κοινωνίες, καθετί αλλότριο απορρίπτεται και αποβάλλεται. Τα άτομα ή οι ομάδες που εμφανίζουν αποκλίνουσα συμπεριφορά με βάση τα δεδομένα της εκάστοτε κοινωνίας, όταν δεν τοποθετούνται με την βία σε χώρους που ορίστηκαν για αυτούς, αναγκάζονται να δημιουργήσουν κόσμους μέσα στους οποίους μπορούν να υπάρξουν και να είναι ελεύθεροι, την ώρα που «λαθροβιώνουν» ως προς την υπόλοιπη κοινωνία. Ο ErvinGoffmanεισάγει την έννοια της «λαθροβίωσης», της λαθραίας δηλαδή ύπαρξης μέσω μη επιτρεπτών δράσεων, μακριά από τον έλεγχο και την επιτήρηση μίας οργάνωση, ή ολόκληρης της κοινωνίας: «Όταν η ύπαρξη αποσαρκώνεται μέχρι το κόκαλο, μπορούμε να μάθουμε τι κάνουν οι άνθρωποι για να περισαρκώσουν τις ζωές τους» (Goffman)  Η λαθροβίωση αναπτύσσεται ως έσχατο μέσο διατήρησης της εαυτότητας, συχνά σε υπόγειους χώρους που χρησιμοποιούνται ως καταφύγια ατόμων που έχουν περιθωριοποιηθεί - αποκλειστεί από την κοινωνία, σαν ετεροτοπίες απόκλισης. Στο υπόγειο απωθείται το άσχημο, το απεχθές, το σκοτεινό το οποίο ορίζεται ως μιαρό και μολυσματικό, αναγκαία προϋπόθεση για να αναδειχτεί ο καθαρός, αμόλυντος και λαμπερός υπέργειος χώρος. Η κοινωνία τιμωρεί τους αποκλίνοντες την ίδια ώρα που εκείνοι αυτοιμωρούνται. Θα μελετήσω την λαθροβίωση μίας ομάδας ανθρώπων μέσα στους υπόγειους σωλήνες του Βουκουρεστίου, όπως και των μυθολογικών τεράτων στα υπόγεια τους. Τέλος θα αναφέρω την λαθραία ανώνυμη ταφή των φτωχών του Παρισιού στις Κατακόμβες.