Στα τέλη του 19^ου αιώνα, σχεδόν τα 9/10 του πλανήτη ελέγχονται από Ευρωπαίους. Η αποικιοκρατία νομιμοποιήθηκε από ιδεολογήματα, σύμφωνα με τα οποία οι μη- δυτικοί λαοί είναι κατώτεροι και ανίκανοι να αυτοδιοικηθούν. Μέσα από στρατηγικές προπαγάνδας, αλλά και μέσα από την κουλτούρα, οι ιδέες αυτές διαδόθηκαν ευρέως και έγιναν αποδεκτές από μεγάλο μέρος των τότε κοινωνιών, διαμορφώνοντας μια συναίνεση υπέρ της εισβολής στις άλλες χώρες.

Σε αυτήν την ερευνητική εργασία επιχειρείται μια προσέγγιση της αρχιτεκτονικής υπό το πρίσμα της μετααποικιακής θεωρίας. Εξετάζεται η χρήση της αρχιτεκτονικής στην αποικιοκρατία, ως μέσο ενίσχυσης των σχέσεων εξουσίας. Ακόμα, γίνεται μια πιο ειδική αναφορά στον κομβικό ρόλο που είχε η αποικιοκρατία στην ιστορία του μοντερνισμού: οι γαλλικές αποικίες της Β. Αφρικής, λειτούργησαν ως ‘’πεδία πειραματισμού’’, καθώς εκεί υλοποιήθηκαν για πρώτη φορά ιδέες του μοντερνισμού, πριν μεταφερθούν στην Ευρώπη. Ως παραδείγματα, παρουσιάζονται δύο χωρικές στρατηγικές που εφαρμόστηκαν στο Μαρόκο, σε δύο διαφορετικές χρονολογικές περιόδους, που αφορούσαν στην διαχείριση του ιθαγενούς πληθυσμού, και στον χωρικό τους αποκλεισμό από την πόλη των Ευρωπαίων. Ακόμα, παρουσιάζονται δύο απραγματοποίητα σχέδια του LeCorbusier, για τις πρωτεύουσες της Αλγερίας και της Αιθιοπίας. Στα παραδείγματα αυτά περιγράφεται ο τρόπος με τον οποίο οι αρχιτεκτονικές και πολεοδομικές πρακτικές συνέβαλαν στην στήριξη των αποικιακών αρχών και στην ενδυνάμωση της ανισότητας, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές και φαινομενικά αντικρουόμενες στρατηγικές που εφαρμόστηκαν. Ακόμα, στο πρώτο μέρος του ερευνητικού περιγράφεται πως οι ιδεολογικές κατασκευές που υποστήριζαν την ύπαρξη κατώτερων φυλών λειτούργησαν ως επιχειρήματα για την υποδούλωση πληθυσμών, και για το όλο εγχείρημα της αποικιοκρατίας.