Στη παρούσα ερευνητική εργασία εξετάζεται η έννοια του εγκλεισμού και πως αυτός βιώνεται από το άτομο και την κοινωνία. Αρχικά πραγματοποιείται μια ιστορική αναδρομή σχετικά με την εξέλιξη της τιμωρίας ανά τους αιώνες και πως τελικά κατέληξε στην ανθρωποκεντρική μορφή της τον 18ο αιώνα. Πλέον στόχος του κράτους είναι η τιμωρία και ο σωφρονισμός και όχι η εκδίκηση. Εκείνη την χρονική περίοδο ο εγκλεισμός εμφανίζεται πλέον σαν την κύρια μορφή τιμωρίας από την πλευρά της εξουσίας, γεγονός που ισχύει μέχρι και σήμερα στις περισσότερες χώρες. Με τα χρόνια οι τρόποι και οι μορφές του εγκλεισμού εξελίσσονται και προσαρμόζονται στις ανάγκες της εποχής και της κοινωνίας. Στη συνέχεια επιχειρείται ο διαχωρισμός του σωφρονισμού από την εκδίκηση μέσα από μια έρευνα για το τι από τα δυο τελικά επιθυμεί το σωφρονιστικό σύστημα και πως αυτό αντανακλάται μέσα από την ποινή και τους τύπους κελιών. Πώς το κάθε κελί και το είδος της φυλακής αντικατοπτρίζει τις διαθέσεις της φυλακής απέναντι στον κρατούμενο. Παράλληλα αναφέρονται οι σωματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις του εγκλεισμού στον κρατούμενο. Οι αλλαγές αυτές αποδεικνύουν το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο χώρος για την ανθρώπινη ψυχολογία και πόσο εύκολα μπορεί να την μεταβάλλει και να οδηγήσει το άτομο σε ακραίες και αυτοκαταστροφικές πράξεις. Τέλος αναφέρονται τρία πειράματα, τα οποία προσπάθησαν να αποδείξουν την αλλαγή συμπεριφοράς του ατόμου, μετά την απόκτηση εξουσίας. Τα δυο από αυτά τα πειράματα θέλησαν να δικαιολογήσουν ακραίες πράξεις σε περιόδους πολέμων. Ωστόσο τα αποτελέσματα αντικατοπτρίζουν και τις σχέσεις εξουσίας μέσα στα σωφρονιστικά ιδρύματα. Συνοπτικά η εργασία προσεγγίζει το θέμα του εγκλεισμού από τις σκοπιές του ατόμου, της κοινωνίας, του χώρου και της εξουσίας, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι και οι τέσσερις αυτές έννοιες μπορούν να συμβάλλουν στην βελτίωση του συστήματος σωφρονισμού, έχοντας σαν γνώμονα τον έγκλειστο και την ομαλή επανένταξή του.