Το παρών ερευνητικό εστιάζει στο ρόλο και τη θετική δράση που επιφέρει η αρχιτεκτονική, όταν εφαρμόζεται με βάση τα παθητικά συστήματα και την ενεργειακή αυτονομία των κτιρίων. Εφόσον είναι γνωστός πλέον ο σωστός σχεδιασμός, τα υλικά και η χρήση των τεχνολογιών μπορεί να εφαρμοσθεί από τους εκάστοτε σχεδιαστές ό,τι είναι εφικτό σε κάθε περίπτωση για τη μείωση της ενεργειακής κατανάλωσης. Σήμερα η αρχιτεκτονική έχει στραφεί στη θετική χρήση και αξιοποίηση των φυσικών και ελεύθερων δυνάμεων που διατίθενται από το περιβάλλον. Αντί για την ανέγερση ενός περιβαλλοντικού φράγματος και την ‘’φυλάκιση’’ σε ένα εσωτερικό τεχνητό κλίμα μπορεί να γίνει χρήση της μορφής του κτιρίου και των πρόσθετων σε αυτό κατασκευών για τη διοχέτευση των θετικών φυσικών δυνάμεων και την απόρριψη των αρνητικών. Έχοντας ως αφορμή την αφθονία του ανέμου, την ισχυρότητά του ως δύναμη αλλά και την ανάγκη των κτιρίων να αερίζονται κατά τη διάρκεια όλου του έτους, προκειμένου να διατηρήσουν ένα επίπεδο φρέσκου αέρα, συμπεραίνεται και αναλύεται πως αυτός θα πρέπει να τιθασευτεί και να συλλεχθεί ώστε να μεγιστοποιήσει τις  δυνατότητες θετικής συμβολής του στο δομημένο περιβάλλον. Συνεπώς, η έρευνα, θα εστιάσει πέρα από τα οφέλη του αερισμού και σε τεχνικές που χρησιμοποιούν τη δύναμη του ανέμου για να ψύξουν ένα κτίριο μέσω της παροχής ελεγχόμενου φυσικού αερισμού,σε συνδυασμό με λίγο ή και καθόλου τεχνητό αερισμό, κάνοντας αναδρομή σε λύσεις από το παρελθόν και αναλύοντας την έννοια του ανεμόπυργου και της ανεμοπαγίδας. Παράλληλα επιχειρείται η σύγχρονη, σχεδιαστική προσέγγιση μιας τέτοιας κατασκευής που θα έχει ως στόχο την ελαχιστοποίηση των θερμικών κέρδών και την ψύξη με τη βοήθεια του ανέμου.