Το Αττικό Τοπίο αποτελεί από την αρχαιότητα τόπο πνευματικής δημιουργίας. Ο Περίπατος, η Ακαδημία, η Αγορά, οι πυρήνες αυτοί του αρχαίου πολιτισμού ήταν τοπία, όχι κτίρια. Ο ρόλος του έχει στις μέρες μας εξοβελιστεί. Αναγνωρίζοντας την σημαντική επίδραση της υπαίθρου στην ελληνική κουλτούρα, η μελέτη προτείνει ένα νέο είδος τοπολογίας συσχετίζοντας το φυσικό με το κτιστό τοπίο. Με έναυσμα τα κείμενα του Περικλή Γιαννόπουλου, και πιο συγκεκριμένα τη φράση: «ο βίος εν Ελλάδι είναι υπαίθριος» γίνεται ένα κυνήγι, μια αναζήτηση υπαίθριων τόπων στη πυκνή δομή της πόλης. Εντοπίζοντας το ανεκμετάλλευτο κτίριο του Φιξ συντάσσεται η πρόταση να εκτυλιχθεί πάνω σε αυτό μια κάθετη πλατεία, ένας δημόσιος χώρος με αναφορές στο αττικό τοπίο. Το Φιξ όντας στο παρελθόν ένα κτίριο σύμβολο ένα landmark πολεοδομικής κλίμακας σήμερα περιμένει την αξιοποίηση του, σύμφωνα με το όραμα του αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτου για ένα κτίριο που μπορεί να προσαρμοστεί στις εκάστοτε ανάγκες της πόλης. Η σύνθεση της μελέτης βασίζεται στην ιδιαίτερη τοπογραφία της περιοχής λαμβάνοντας υπόψη χαρακτηριστικά όπως το ποτάμι, την γη, το νερό, τις χαράξεις, τις οπτικές φυγές...
Η μελέτη προτείνει στο σύνολο των υπαίθριων χώρων, που άλλοτε σχεδιάζονται από την αρχή και άλλοτε ανακαλύπτονται στο υπάρχον κτίριο, μια διασπορά από χρήσεις οι οποίες περικυκλώνονται από το φυσικό τοπίο. Βασικό χαρακτηριστικό είναι η επέκταση της ροής του πρασίνου, που εντοπίζεται στην περιοχή, και η εισαγωγή της φύσης στο βιομηχανικό κτίριο του Φιξ.
Στο κτιριολογικό πρόγραμμα περιλαμβάνονται θέατρα, εστιατόρια-καφέ, πισίνες, χώροι συνάθροισης, αυτός ο δημόσιος χώρος είναι ελεύθερος να τον επισκεφθεί ο κάτοικος και να γίνει κομμάτι του.