Κατασκευάζουμε ένα σενάριο μέσα από το οποίο μπορούμε, με αρχιτεκτονικούς όρους, να ασκήσουμε κριτική. Χρησιμοποιώντας τη μορφή των νομικών κειμένων και των συνταγμάτων του χώρου, ενεργοποιούμε στο εσωτερικό τους αντιφάσεις που ποτέ δε θα μπορούσαν να λαμβάνουν χώρα εκεί.

Όλα εκείνα που αναγνωρίζουμε σαν παθολογίες στο χώρο της Αθήνας, δε θα τα θεραπεύσουμε με κάποια ιατροπολιτική χειρονομία, με κάποια πολιτική πρόταση "υγιούς" δικαίου. Αντιλαμβανόμαστε αυτές τις παθολογίες ως έννοιες και συμβάντα οι οποίες είναι αναπόσπαστα από τους μηχανισμούς που τις παράγουν. Και αυτό με την εξής έννοια: ένας μηχανισμός που παράγει "υγιείς" σχέσεις, ταυτόχρονα ταξινομεί και άλλες σχέσεις ως παθολογικές.

Με φόντο ένα κοινό έδαφος υπογραμμίζουμε τη συνεργασία αλλά και τους αναπόφευκτους ανταγωνισμούς και τις συγκρούσεις που παράγουν το χώρο. Οι οργανωμένες σχέσεις δεν παράγονται αλλού, αλλά σε εκείνο ακριβώς το σημείο όπου απαιτείται η συγκρότησή τους, που χρήζει μιας απόφασης. Αυτό το σημείο είναι το κοινό έδαφος. Ένα έδαφος το οποίο δεν το προτάσσουμε σαν κατάλληλο για την εξυγίανση των παθολογιών αλλά σαν εκείνο το είδος χώρου πάνω στο οποίο οι συναντήσεις μπορούν να συμβούν αδιαμεσολάβητα μεταξύ ατόμων ή κοινοτήτων και μέσω της συνεργασίας, της συμβίωσης και των ανταγωνισμών οι παθολογίες να επιφέρουν διαρκώς νέες ισορροπίες.

Το Πανεπιστήμιο από την άλλη, είναι εκείνος ο θεσμός που, τουλάχιστον στην Ελλάδα, δικαιοδοτείται να παρεμβαίνει σε ευαίσθητους τομείς της ζωής. Για να είμαστε πιο σαφείς, θεωρούμε πως χαίρει μιας κοινωνικής νομιμοποίησης σε τομείς τις οποίες σε κάθε άλλη περίπτωση το κράτος μονοπωλεί. Χαρακτηριστικοί τομείς είναι η υγεία και η παιδεία. Μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για κάποιου είδους αυτονομία της γνώσης που δεδομένου ότι έχει καλούς σκοπούς νομιμοποιείται να παρανομεί. Ότι πρέπει λοιπόν για εμάς.

Σε μία οριακή στιγμή, όπως η σημερινή, για τη σχέση κράτους και πανεπιστημίου, αυτή η αυτονομία αμφισβητείται. Στο σενάριό μας, η προκήρυξη Πεδίων Δοκιμών της Πειραματικής Πολεοδομίας δεν είναι παρά μία μεγάλη κίνηση επιβεβαίωσης της απειλούμενης αλλά ακόμα ζωντανής αυτονομίας. Κατοχυρώνει τους χώρους του και τους διαχειρίζεται στρατηγικά.

Από την άλλη, επιλέγουμε το φυσικό χώρο του πανεπιστημίου σαν σκηνή που λαμβάνει χώρα η φαντασίωση του σεναρίου. Η φαντασιακή ταύτιση του πανεπιστημίου με το πανεπιστημιακό campus είναι δεδομένο που θέλουμε να αμφισβητήσουμε. Ένα παγκόσμιο φαινόμενο διαχείρισης του προβλήματος φαίνεται πως ήταν η ζωνοποίηση αυτού που χαλούσε τη ζωνοποίηση. Οι πολιτικές χωροθέτησης του πανεπιστημίου σε campus, κάτι που παρατηρούμε και σε καιρούς αμφισβήτησης του κράτους πρόνοιας, είναι μία μεγάλης κλίμακας χειρονομία και δύσκολα αναστρέψιμη. Το χωρικό ζήτημα του πανεπιστημίου δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που αφορά όλο τον πλανήτη η ζωνοποίηση των κοινωνικών σχέσεων.

Το σενάριο τελικά είναι τοπικό και πλανητικό ταυτόχρονα (global). Το σκηνικό του πανεπιστημίου αφορά την Αθήνα, την Ελλάδα και τον κόσμο. Αφορά ένα συγκεκριμένο τρόπο δόμησης και τοπικές παθολογίες, τη σχέση εμπιστοσύνης με το θεσμό του πανεπιστημίου και, τέλος, τις συμβολικές ζώνες, το branding και την παγκόσμια γνώση που αφορά - και - τον παγκόσμιο σχεδιασμό.