Η συγκεκριμένη εργασία μελετά τις βιομηχανικές περιοχές σε περίοδο κρίσης και ερευνά τις δυνατότητες που έχουν να φιλοξενήσουν ένα νέο συλλογικό μοντέλο εργασίας και να μετασχηματιστούν ανάλογα με τις κοινωνικές ανάγκες, όχι ως μία ουτοπική λύση αλλά ως μία πραγματική απάντηση στο σήμερα.
Οι βιομηχανικές ζώνες εμφανιστήκαν κατά την περίοδο ακμής της βιομηχανίας ως περιοχές συγκέντρωσης βιομηχανιών και εργατικών κατοικιών, άναρχα δομημένες που αργότερα μετασχηματίστηκαν σε οργανωμένες ζώνες που παρείχαν κίνητρα εγκατάστασης και οικονομικά πλεονεκτήματα. Το φαινόμενο της αποβιομηχάνισης αργότερα όμως οδήγησε στη σταδιακή ερήμωση των βιομηχανικών περιοχών, η οποία κορυφώθηκε κατά την περίοδο της κρίσης.
Εστιάζοντας στη ΒΙΠΕ Βόλου, παρατηρούμε ότι πλέον είναι μία έρημη περιοχή, στην οποία μειώνεται συνεχώς το εργατικό δυναμικό που απασχολείται, βιομηχανίες κλείνουν, οι εργασιακές σχέσεις αλλάζουν, εδραιώνονται καθεστώτα όπως αυτό της εκ περιτροπής εργασίας, υπάρχει απλήρωτη εργασία και μειώσεις μισθών ενώ ελάχιστα εργοστάσια λειτουργούν χωρίς σημαντικά προβλήματα. Έτσι, διαπιστώνεται ότι υπάρχει μεγάλο κτιριακό απόθεμα, εργατικό δυναμικό με γνώσεις και ταυτόχρονα πρόβλημα ανεργίας. Κατά συνέπεια επιχειρείται ο ανασχεδιασμός της περιοχής με άξονα τη διαφορετική θεώρηση της εργασίας σε μία βάση όπου θα έχουν αλλάξει κάποια δεδομένα συνολικά, όπως το καθεστώς ιδιοκτησίας και η ύπαρξη δυνατοτήτων εργατικού ελέγχου.
Οπότε, η ΒΙΠΕ μετασχηματίζεται σε μία περιοχή αστικού χαρακτήρα που θα συνδυάζει εργασία και κατοίκηση, θα έχει υπερτοπικό χαρακτήρα και θα αποτελεί συνέχεια και οργανικό κομμάτι της πόλης. Εγκαθίστανται πέντε μονάδες έρευνας εκπαίδευσης και παραγωγής σε τομείς υψηλής τεχνολογίας, σχεδιασμού επίπλων, πρότυπων καλλιεργειών, παρασκευής υλικών και μηχανημάτων, σε παλιά βιομηχανικά κτίρια. Οι κατοικίες συγκεντρώνονται στα όρια των τετραγώνων, των βιομηχανικών οικοπέδων. Δίνεται έμφαση στο κτίριο της ΜISKO, ως πόλος έλξης της περιοχής. Στους χώρους εργασίας υπάρχουν δημόσιες χρήσεις και ελεύθερη πρόσβαση. Διαμορφώνονται πάρκα, βελτιώνονται οι συγκοινωνίες και δημιουργείται επαρκές δίκτυο ποδηλατοδρόμων. Τέλος, υπάρχει αγροτική παραγωγής σε αστικούς κήπους που καλλιεργούνται από τους εργαζόμενους και τους κατοίκους της περιοχής.