Ο «σταθμός ψυχικής διάδρασης» τοποθετημένος σε διαμπερές οικόπεδο στην πόλη του Βόλου και στο οικοδομικό τετράγωνο που ορίζεται από τις οδούς Γαλλίας, Αλεξάνδρας, Κασσαβέτη και Σταθά, επιχειρεί τη διαμόρφωση μιας κοινοτικής δομής με σκοπό τη θεραπεία των ατόμων που πάσχουν από ψυχική διαταραχή. Το λειτουργικό πρόγραμμα αλλά και ο τρόπος που διαρθρώνονται οι χρήσεις, υπακούουν στα θεσμικά πρότυπα που η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση και η Κοινοτική Ψυχιατρική επιτάσσουν. Υπό την έννοια αυτή, βασιζόμενοι στις μικρής κλίμακας δομές, με μέγιστο αριθμό ενοίκων το 23, οι οποίες πρέπει να είναι ενταγμένες στο αστικό κέντρο, αλλά και στην αλληλεπίδραση πολιτών και ενοίκων, διαμορφώθηκε το συνθετικό και λειτουργικό πρόγραμμα της πρότασης αυτής. Ειδικότερα, λαμβάνοντας υπόψη τη «φυσική» διαμπερότητα του οικοπέδου, προβήκαμε και στην αντίστοιχη ιδιότητα της συνθετικής απόπειρας. Έτσι, σε κάθε επίπεδο του κτιρίου εξασφαλίζεται η, υπό συνθήκη, ελεύθερη πρόσβαση σε όλους τους χώρους, δηλαδή από τα εργαστήρια δραστηριοτήτων ως τις μονάδες κατοίκησης των 16 ενοίκων. Επιπλέον, επιχειρήθηκε η οργάνωση κλειστών, υπαιθρίων, φυτεμένων και μη χώρων, με στόχο αφενός τη ρευστότητα των χρήσεων και αφετέρου τη χωρική συνύπαρξη πολιτών και ενοίκων σε όλα τα επίπεδα, από το επίπεδο του ισογείου ως το επίπεδο του δώματος. Η διαμόρφωση εργαστηρίων, βιβλιοθηκών, αμφιθεάτρου, χώρου άσκησης και ομαδικής θεραπείας, ομοίως απευθυνόμενων σε πολίτες και ενοίκους, δύναται να ευνοήσει την εξοικείωση των πρώτων με τη συγκεκριμένη ευαίσθητη κοινωνική ομάδα αλλά και την παραγωγική αλληλεπίδρασή τους, με απώτερο στόχο την πληρέστερη πραγμάτωση του θεραπευτικού προγράμματος. Ας μην παραληφθεί, πως η δομή αυτή δεν παύει να αποτελεί ένα νοσηλευτικό κτίριο, γεγονός που, αναμφίβολα, καθορίζει και οργανώνει αντίστοιχα τη διαμόρφωση παθολογικών ιατρείων, χώρων συμβουλευτικής και  ατομικής θεραπείας αλλά και υποχρεωτικής πρόσβασης νοσοκομειακού οχήματος σε περιπτώσεις ακραίων ψυχωσικών ή παθολογικών περιστατικών. Βασική στοχοθεσία του «σταθμού ψυχικής διάδρασης» είναι, λοιπόν, η δημιουργία μιας δομής ενταγμένης χωρικά και προγραμματικά τόσο στο πλαίσιο της κοινότητας, που αντιμετωπίζει το άτομο με ψυχική νόσο όχι σαν ον που ορίζεται αποκλειστικά από την ασθένειά του αλλά σαν ξεχωριστή ατομικότητα που βιώνει την κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα.