Με τη φράση “όλα είναι μέσα” να επενδύει το πολιτικό φαντασιακό, ποιά είναι η δυνατότητα δράσης του τέρατος; Τι είναι τέρας απέναντι σε ένα ταξινομητικό σχήμα εξουσίας που διατείνεται πως είναι καθολικό; Αν το τέρας είναι το αταξινόμητο ον που εμφανίζεται εντός του σχήματος, τότε δεν αμφισβητείται αυτομάτως η καθολικότητά του; Πώς προκύπτει η ζωντανή περίσσεια που λαμβάνει τη μορφή όντων; Πώς λαμβάνει χώρα αυτή η ζωή που υπερβαίνει το ατομικό βιολογικό σώμα;

Ξεκινώντας από μία παραγωγική θεώρηση της εξουσίας, και ενημερώνοντας τα σχήματα των μηχανισμών και τεχνολογιών γύρω από αυτό που ο Φουκώ περιέγραψε σαν πειθαρχίες, θα προτείνουμε τη μετατόπιση από αυτές στους ταξινομητικούς μηχανισμούς. Πρόκειται για τις διαδικασίες κατάταξης και αξιολόγησης πακέτων σχέσεων, που αποβλέπουν στον πολλαπλασιασμό του απλού αθροίσματος των δυνάμεών τους.

Μία ακόμα παρατήρηση που θα αναπτυχθεί είναι πως, παρά την επιθυμία των μηχανισμών για καθολικότητα, προκύπτει πάντα μία περίσσεια. Στην περίπτωση της ταξινόμησης της ζωής, αυτή η περίσσεια είναι διπλή· από τη μία περίσσεια σαν αδυναμία του μηχανισμού και από την άλλη περίσσεια σα γνώρισμά της ζωής που δεν μπορεί να συλληφθεί εξ' ολοκλήρου.

Συνοψίζοντας, μέσα από μία σειρά σημειώσεων που θα χαρτογραφήσουν τον μηχανισμό, θα προσπαθήσουμε να παρατηρήσουμε ρήγματα. Το βλέμμα μας θα στραφεί στους χώρους όπου ζει εκείνο το υλικό που δεν ταξινομείται και στον ανασυνδυασμό του σχηματίζει όντα. Τα όντα αυτά όταν γίνουν αντιληπτά από το μηχανισμό θα τα αποκαλούμε τέρατα. Αν αυτά δεν θέλουν να γίνουν καύσιμο γι' αυτόν, πρέπει να δράσουν.