Αυτή η έκθεση επιχειρεί να ξεδιπλώσει στο σύνολό του το καλλιτεχνικό έργο του Παντελή Λαζαρίδη και μέσα από αυτό την πορεία της ζωής του. Μιας ζωής που συνδυάζει πολλές διαφορετικές ιδιότητες και δραστηριοποιήσεις, όπως του αρχιτέκτονα, του εικαστικού καλλιτέχνη, του καθηγητή και πρύτανη και πρωτίστως του συνειδητού και ενεργού πολίτη. Με αυτόν τον τρόπο έρχεται να απαντήσει στα ερωτήματα που μπορεί να προκάλεσε η αιφνίδια επανεμφάνισή του στην εικαστική σκηνή το 2005 με την ατομική του έκθεση στην Αθήνα και με την έκδοση του Μουσείου Μπενάκη «Διαπραγματεύσεις του Εφήμερου», λίγο αργότερα.
Η ανανέωση στο ύφος και την τεχνοτροπία του Π. Λαζαρίδη οφείλονται στις επιτυχημένες ακροβασίες ενός λόγιου μάστορα, ο οποίος πατώντας σταθερά στο υπόβαθρο των εικαστικών-ζωγραφικών μέσων που ήδη κατείχε, ζητούσε με τη συνδρομή τους να διαχειριστεί καλλιτεχνικά και επίκαιρα τα πραγματικά «Ντοκουμέντα» ενός «Αρχείου» εικόνων από τον ημερήσιο τύπο, που ο ίδιος
στοιχειοθέτησε με τα χρόνια και το ονόμασε παρατηρητήριο. Αυτό τον οδήγησε, με αυθεντικά καλλιτεχνικό τρόπο, χωρίς να καταφεύγει σε οποιασδήποτε μορφής συμπληρωματικές «δηλώσεις», «συνδηλώσεις» και «υπομνηματισμούς» ή ακόμη άμεσες αναφορές στο αρχιτεκτονικό του έργο, στην δημιουργία ενός νέου συνόλου έργων, που όχι μόνον είναι αλλά και χρησιμοποιείται ως ένα άλλης τάξεως «παρατηρητήριο», ενώ αποτελεί παράλληλα και ένα άλλης τάξεως «αρχείο». Η κοινωνική και ιστορική διάσταση αυτής της ενότητας και ο αφυπνιστικός της ρόλος, τονίζονται περεταίρω από τον τρόπο παρουσίασης της οπτικής πληροφόρησης και την ένταξη του επίκαιρου στον χώρο το καθημερινού. Διότι, πως αλλιώς μπορεί να δικαιολογηθεί σήμερα, αν όχι ως κοινωνική αφύπνιση, η χρήση μιας εικόνας επικαιρότητας, έστω και του παρελθόντος, για τη δημιουργία ενός έργου που σημαδεύει ευθεία το κέντρο του ζωτικού χώρου του θεατή, παίρνοντας υποκριτικά τη μορφή ενός λειτουργικού σκίαστρου ή διαχωριστικού για το σπίτι του?
Παράλληλα, η έκθεση έργων παλαιότερων περιόδων, αναδεικνύει πόσο η επιδίωξη αυτή αποτελεί εν τέλει ένα σταθερό προσανατολισμό .Αποκαλύπτει δε συγχρόνως ως θεμελιώδες εκφραστικό εργαλείο, την χρήση πολλαπλών «μεταστροφών» μέσα σε ποικίλα συμφραζόμενα., επιτρέποντας πολυεπίπεδες αναγνώσεις.
Αυτή η έκθεση, με τον πολύ χαρακτηριστικό τίτλο ‘ Parkour”, αναδεικνύει πράγματι και ξεδιπλώνει, όπως ισχυρίζεται ό ίδιος ο Π. Λαζαρίδης, μια διαδρομή. Τη συνεχή μετακίνηση ανάμεσα στην ωμότητα του αστικού και την προστασία του μουσειακού και εργαστηριακού περιβάλλοντος.
Η συνδιαχείριση ήχου και εικόνας, εκθεμάτων,μουσειακού χώρου αλλά και του θεατή, με τις αναδιατάξεις τους μέσα στο χώρο και με τα ίδια τα έργα να αποτελούν μονίμως, μέρη ενός κάθε φορά άλλου μεγαλύτερου έργου, φαντάζει ως μια παράτολμη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διακινδύνευση, στο πλαίσιο ενός αέναου “parkour”.
Το Ίδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου με χαρά υποστήριξε την έκδοση αυτού του καταλόγου, που αποτυπώνει τη διαδρομή σχεδόν 50 χρόνων ενός πολυσχιδούς και ιδιότυπου καλλιτέχνη, που εκφράζει τις αντιφάσεις αλλά και τις κατακτήσεις, δηλαδή το στίγμα, της εποχής του.