[Γνώση, Κατανόηση, Εφαρμογή, Ανάλυση, Σύνθεση, Αξιολόγηση]

Η αρχιτεκτονική που δουλεύει με το έδαφος είναι υποχρεωμένη να επεξεργάζεται μια μετάβαση: από το φυσικό στο κατασκευασμένο, από το άμορφο στο εύτακτο, από το άγριο στο εξημερωμένο. Η μετάβαση αυτή δεν είναι ποτέ ευθύγραμμη. Θα ακολουθεί τις τεθλασμένες γραμμές της μνήμης ενός τόπου και θα ανιχνεύει τις φλέβες των εσωτερικών του ρηγματώσεων. Στις δύσβατες αυτές λοξοδρομήσεις βρίσκεται η δυναμική του σχεδιασμού. Εκεί μαθαίνει να παίρνει ρίσκα, να αλλάζει τη θερμοκρασία των πραγμάτων και ν’ αναποδογυρίζει κάτι που πάει να γίνει προβλέψιμο και άψυχο.

Το μάθημα ασχολείται με τον σχεδιασμό υπαίθριων χώρων που είναι σε εκκρεμότητα, χώρων διφορούμενων, θραυσματικών κι απείθαρχων στην πολεοδομική κανονικοποίηση. Σε τέτοιους χώρους, το έδαφος δεν έχει ακόμα αδρανοποιηθεί και συνεχίζει να λειτουργεί ως μήτρα σημασιών. Αυτές τις λανθάνουσες σημασίες, τα ίχνη και τα υλικά στοιχεία του χώρου καλείται ο σχεδιασμός να ανακατασκευάσει. Να τα συναρθρώσει σε μια νέα αφήγηση, στη μυστική μορφή ενός νέου τοπίου αινιγματικού και ταυτόχρονα οικείου.

Η φετινή άσκηση αφορά ένα σύγχρονο ερείπιο. Πρόκειται για ένα παράταιρο πλέον κατάλοιπο από την εποχή της εμπορικής ακμής της παραλίας του Βόλου, στη διασταύρωση Αργοναυτών και Κοραή. Η εκτεταμένη ενιαία μάζα των ισόγειων καταστημάτων επιτρέπει μια διττή ανάγνωση και προοπτική ανασύστασης: ως διάτρητο κτιριακό σύστημα κι ως ιδιόμορφο αστικό έδαφος. Το εγκαταλειμένο οικοδόμημα θα μεταποιηθεί, με διανοίξεις και αλλοιώσεις, σε έναν υβριδικό υπαίθριο χώρο που θα υποδεχτεί δημόσιες χρήσεις.

Κριτήρια της αξιολόγησης είναι η πληρότητα, ευαισθησία και παραστατική δύναμη των σχεδιαστικών προτάσεων που θα εκπονηθούν στη διάρκεια του μαθήματος. Η εστίαση στη μικρή κλίμακα θα απαιτήσει ιδιαίτερη προσοχή στην επεξεργασία και υποβλητική απόδοση της υλικότητας των παρεμβάσεων.