Το εργαστήριο αυτό δοκιμάζει μια αντιστροφή. Η υλική συγκρότηση του αρχιτεκτονήματος από καταληκτική απόφαση του σχεδιασμού γίνεται η αφετηρία της σύλληψής του.
Οι αρχιτεκτονικές σπουδές περιορίζουν συνήθως τον σχεδιασμό σε αφαιρετικές διατυπώσεις που αγγίζουν πολύ επιδερμικά τις υλικές παραμέτρους των μορφών. Έτσι, η δυνατότητα μιας βαθύτερης τεκτονικής πραγμάτευσης μένει συστηματικά έξω από το οπλοστάσιο του νέου αρχιτέκτονα
Εδώ, σαν αντιστάθμισμα, επιχειρείται η εξοικείωση με την ύλη του οικοδομήματος, τις δεσμεύσεις που υποβάλει και τις περιπέτειες που υφίσταται.
Θα αντιμετωπίσουμε την κατασκευαστική λειτουργία των υλικών, τις διατάξεις και τις αρθρώσεις τους ως πρωτογενή χωρικά γεγονότα που παράγουν και επικοινωνούν αρχιτεκτονικό νόημα.
Το μάθημα εστιάζεται στην έρευνα των υλικών παραμέτρων του αρχιτεκτονήματος και στις δυνατότητες τους να γίνουν αφετηρίες της σχεδιαστικής σύλληψής του. Διερευνάται δηλαδή η παραγωγή αρχιτεκτονικού νοήματος όχι μέσω της μορφής αλλά δια μέσου των υλικών και της κατασκευαστικής συναρμογής τους.
Προκειμένου να κατανοήσουμε τον εσωτερικό λόγο της κατασκευής πρέπει να λειτουργήσουμε σαν ανατόμοι. Θα μας απασχολήσουν οι πυκνώσεις και τα χάσματα, η συνεκτική τάξη και η αποδιάρθρωσή της, οι νόμοι των υλικών και οι παραβάσεις τους. Για να αναγνωρίσουμε σε αυτά την εσωτερική οικονομία του οικοδομείν αλλά και την ποιητική της υπέρβαση.