Arch.Uth Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Arch.Uth UTH.gr English
  Ζαβλάρη Μερόπη / Υποψήφια διδάκτορας
ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΚΑΙ ΧΩΡΟΙ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ: Η ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

Βιογραφικό

Υποψήφια διδάκτωρ. MA in Research Architecture (Goldsmiths, University of London), Δίπλωμα Αρχιτεκτονικής (ΑΠΘ), 6μηνη φοίτηση στο Τμ. Καλών Τεχνών (Universidad de Barcelona). Συνδιδασκαλία στο μάθημα Θεωρίες του Design, Τμ. Αρχ/νων, ΑΠΘ (2013). Συμμετοχές: 10th Anniversary of Visual Cultures Dept, Goldsmiths (2015), Συμπόσιο Global Cities, Cosmopolitan Dreams, INAA, Βαρκελώνη (2015), Συμπόσιο Interpretations of the Actual, ΚΣΤΘ (2015), Cities Methodologies, UCL (2014), Agora, 4η Μπιενάλε Αθήνας (2013), Made in Thessaloniki, Parallaxi (2012), Demo Θεωρία, Δυναμό (2011), Across the Grain, Λονδίνο (2008), Πολυτεχνική Σχολή & Πόλη, Θεσ/νίκη (2005). Διαλέξεις στο ΑΠΘ (2010-13). Κριτικά κείμενα σε: εφημ. Αυγή (15/02/2015), Performance Festival: Biennale 2, Θεσ/νίκη: ΚΜΣΤ (2010) κ.ά. καταλόγους εκθέσεων.

Ερευνητικά ενδιαφέροντα

Κάθε λόγος περί μιας ετερότητας είναι, κατά κανόνα, συγκριτικός (δυϊστικός) ή, ενίοτε, συσχετιστικός (διαλεκτικός): προχωρά αντιπαραβάλλοντας δυο εξ ορισμού ασύμβατα υποκείμενα –το Άλλο και το Ίδιο– βάσει κάποιων (επιλεγμένων) σημείων σύγκρισης. Μα όσο ένας λόγος εμμένει στις ομοιότητες ή διαφορές των πραγμάτων, παραβλέποντας τις πιθανές συγγένειές τους και, ιδιαίτερα, τις εσωτερικές τους διαφοροποιήσεις, τόσο και τείνει να μετατραπεί σε ένα (ιδεολογικό) κατασκεύασμα. Προς αποφυγήν ενός τέτοιου κινδύνου, η διατριβή ακολουθεί μία μπαρόκ μέθοδο έρευνας: αναπτύσσει το θέμα της μέσα από τη χρήση αλληγορικών εικόνων, έτσι ώστε να επιτρέπει τη συνεχή αναδίπλωση του λόγου της και τον πολλαπλασιασμό της ερμηνευτικής του δύναμης. Γιατί η εικόνα, όπως σημειώνει ο Aldo van Eyck (σε συνέδριο της Team X), δεν συγκρίνει άμεσα (όπως η αναλογία), αλλά συνδέει έμμεσα, μέσω μιας «ποιητικής σχέσης», ό,τι ένα αντικείμενο «αντιπροσωπεύει ως οπτική πραγματικότητα με ό,τι αντιπροσωπεύει πέραν αυτής, δηλαδή την πραγματικότητα της ζωής του». Παρομοίως, η αλληγορία, σύμφωνα με τον Deleuze (Le Pli), διευρύνει το αντικείμενο «σύμφωνα με ένα ολόκληρο δίκτυο φυσικών σχέσεων» κι έτσι καθιστά την έννοια του «συμπιεσμένη, εσωτερική, στιγμιαία», δηλαδή αποδεσμευμένη από μια Ιδέα που θα την ανέπτυσσε «ηθικά ή αισθητικά». Οι αλληγορικές εικόνες, λοιπόν, μας βοηθούν να ερευνήσουμε, κατά τις υποδείξεις του Walter Benjamin, ιστορικά την ουσία και φιλοσοφικά την ιστορία ενός θέματος, όπως είναι, εν προκειμένω, οι Άλλοι Χώροι.
Ως Άλλους Χώρους ορίζουμε τους χώρους που ενεργοποιούν μια διαφορετική (από την καθιερωμένη) αστική συνείδηση και πρακτική. Οι χώροι αυτοί μπορεί να είναι ιδεατοί (όταν διαπνέονται από μια αναπαραστατική σκέψη), ιστορικοί (όταν πραγματώνονται μέσα από την ίδια την κοινωνία), ή ψηφιακοί. Στην πρώτη κατηγορία συγκαταλέγουμε τις ουτοπίες και τις ιδανικές πόλεις, ενώ στη δεύτερη τις ετεροτοπίες, τον (κατά Lefebvre) διαφορικό χώρο και τους τόπους που θα ονομάσουμε παρεμβατικούς. Η τρίτη κατηγορία περιλαμβάνει τον κυβερνοχώρο και ορισμένους χώρους της εικονικής και της επαυξημένης πραγματικότητας. Υπό την υπόθεση ότι η κάθε (επιτιθέμενη ή λανθάνουσα) ετερότητα είναι μια επαναστατική δύναμη (η οποία αποβλέπει στη μεταμόρφωση του Ίδιου, ή στη διεύρυνση των ορίων ύπαρξης του), στόχος της διατριβής είναι η κατασκευή ενός αναγνώσιμου αστερισμού των κύριων τύπων Άλλων Χώρων, ο οποίος και θα αποκαλύπτει το ρόλο και τη σημασία τους στη συγκρότηση, κατανόηση και βίωση του ζωτικού μας χώρου. Ταυτόχρονα, η διατριβή ερευνά, τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά, τη φύση, τη δομή και την πολιτικο-φιλοσοφική δυναμική της μπαρόκ «ιστοριογραφίας».
 

e-mail

meropiporem@yahoo.co.uk