Η Μαρία Ανδρονίκου γεννήθηκε στα Χανιά. Σπούδασε Ιστορία Τέχνης στο Birkbeck College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, αποφοιτώντας το 1995. Οι σπουδές της συνεχίστηκαν στο Middlesex University όπου απέκτησε ΜΑ with Distinction in Visual Culture το 1997 και στο The London Consortium -ειδικό μεταπτυχιακό τμήμα του Πανεπιστημίου του Λονδίνου σε συνεργασία με BFI, ΑΑ, Tate Gallery και ICA- αποκτώντας Μasters of Research with Merit in Humanities & Cultural Studies το 1999. Το διδακτορικό της πρόκειται να ολοκληρωθεί σύντομα και αφορά στις σχέσεις Μοντέρνας αρχιτεκτονικής και κινηματογράφου μετά το 1980.
Διδάσκει Ιστορία Τέχνης στην Σχολή Κινηματογράφου Τηλεόρασης Λυκούργου Σταυράκου στην Αθήνα.
Άρθρα της δημοσιεύονται στο διαδικτυακό κινηματογραφικό περιοδικό www.cineworld.gr
 

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΣΤΟΝ ΧΟΛΛΥΓΟΥΝΤΙΑΝΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΜΕΤΑ ΤΟ 1980.

Το διδακτορικό εστιάζει στην εικόνα της Μοντέρνας, αλλά και νεο-Μοντέρνας ή ύστερο-Μοντέρνας αρχιτεκτονικής στον κινηματογράφο από το 1980 έως σήμερα. Την περίοδο αυτήν η Μοντέρνα αρχιτεκτονική παρουσιάζεται καταπιεστική ή ακόμη και εφιαλτική, μέσω μιας εμφανούς αντιστροφής εκπεφρασμένων αρχών της. Επίσης συχνά παρομοιάζεται με χώρους επιτήρησης και περιορισμού, παραπέμποντας σε ατμόσφαιρα φυλακής ή ψυχιατρείου. Οι καθαρές γραμμές και η διαφάνεια δεν απελευθερώνουν, αλλά αντιθέτως εγκλωβίζουν, ιδιαίτερα τους ευάλωτους χαρακτήρες. Σε αρκετές περιπτώσεις είναι δυνατός ο ισχυρισμός ότι η προσέγγιση εναρμονίζεται με τάσεις της μεταμοντέρνας κριτικής στην Μοντέρνα αρχιτεκτονική, οι οποίες εμφανίζονται κατά την ίδια περίοδο. Πρόκειται για μια διαδικασία πολύπλευρης "ενοχοποίησης" του Μοντέρνου σχεδιασμού, ο οποίος επανειλημμένα συνδέεται ή ακόμη και ταυτίζεται με σκοτεινούς, εμπαθείς, αλαζονικούς και ενίοτε καθ' όλα ανέντιμους (πρωτίστως) ανδρικούς χαρακτήρες, οι οποίοι συχνά ασκούν βία στις γυναίκες. Σε άλλες περιπτώσεις, το Μοντέρνο κτήριο γίνεται τόπος εγκλήματος, διάλυσης της οικογένειας, απάτης και άλλων. Η τάση αυτή συνεχίζεται απαράλλακτη μέχρι σήμερα, ενώ συχνά περιλαμβάνει χρήση γνωστών κτηρίων-ορόσημων του Μοντέρνου κινήματος, αλλά επίσης και κτισμάτων κατασκευασμένων ειδικά για τις ανάγκες της ταινίας, τα οποία όμως θυμίζουν έντονα Μοντέρνες ή νεο-Μοντέρνες κατοικίες. Ανεξαρτήτως από το εάν πρόκειται για φυσικούς χώρους ή σκηνικά, σε όλες τις περιπτώσεις εξωτερικοί και εσωτερικοί χώροι αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του φιλμικού κειμένου και συνδέονται άρρηκτα με την οικοδόμηση των χαρακτήρων. Οι ταινίες συχνά (όμως όχι αποκλειστικά) μπορούν να καταταχθούν στο είδος του θρίλλερ.
Βασικό case study του διδακτορικού αποτελεί η ταινία Sleeping with the Enemy (Νύχτες με τον εχθρό μου, Jonathan Rubin, 1991) η οποία και εξετάζεται εκτενώς. Επίσης σημαντική ταινία είναι το Enough (Αρκετά, Martin Campbell, 2002) η οποία αναλύεται παράλληλα με την ταινία Die Hard (Πολύ σκληρός για να πεθάνει, John McTiernan, 1988). Ακόμη γίνεται εκτεταμένη ανάλυση της σχέσης της κινηματογραφικής εικόνας της Μοντέρνας αρχιτεκτονικής με τον αστικό χώρο του Λος Άντζελες, εστιάζοντας στις ταινίες LA Confidential (Λος Άντζελες Εμπιστευτικό, Curtis Hanson, 1997) και Heat (Ένταση, Micheal Mann, 1995) και της Νέας Υόρκης όπου χρησιμοποιούνται οι ταινίες Sliver (Philip Noyce, 1993) και Someone to Watch Over Me (Κάποιος να με προσέχει, Ridley Scott, 1987).
 

andronikouhol.gr