Το πανκ δεν δημιουργήθηκε για να διαχειριστεί μια δύσκολη ως προς την αντιμετώπιση κατάσταση, ώστε να μπορεί να βρει τον εαυτό του μέσα σε αυτή, αλλά για να την ισοπεδώσει και να καταρρίψει το υπάρχον. Η επιθετικότητα που μπορεί να προσδίδει σε αυτό ένα τέτοιο σχήμα όμως, δεν αφορά μια πολιτική ομάδα/οργάνωση ή όπως θέλουμε να το πούμε, πράγμα το οποίο συνοδεύεται και από ανάλογες πρακτικές. Χρησιμοποιήθηκε με όρους παραγωγής πολιτισμού που ξεκινούν από τη μουσική, περνούν στο παρουσιαστικό και φτάνουν στην δημιουργία αφισών, φανζίν, κλπ. Ένα σύνολο στοιχείων που δημιουργούσαν μια ωμή, βίαια και σοκαριστική εικόνα σε όλα τα επίπεδα. Μπορεί πλέον στοιχεία του πανκ να έχουν κατακερματιστεί και να έχουν διαμοιραστεί χάρην του μάρκετινγκ, οπότε αποτελούν σύνηθες θέαμα για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, όμως για την Ελλάδα της δεκαετίας του 80' αποτελούσαν πηγή φόβου και ηθικού πανικού.

Μιλάμε για την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, των πολιτικών αλλαγών, που “ανήκει εις τη Δύσην” και “ανήκει στους Έλληνες”, με απομεινάρια συντηρητισμού κι ας προσπαθούσε να διαλύσει το αυταρχικό παρελθόν, και με το πυκνό αστικό κέντρο της Αθήνας που ξεκινά να αποκτά απειλητικό χαρακτήρα και ωθεί στην αποξένωση.  Πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη τραυματικού άγχους, στο πεδίο της μητρόπολης ειδικά, το οποίο επηρεάζει όλες τις πτυχές που μπορεί να έχει το ζην δημοσίως. Οι μη παραδοσιακοί τρόποι προσέγγισης της ύπαρξης στην πόλη που σκοπό έχουν την αντιμετώπιση της τραυματικής κατάστασης είναι αυτοί που γεννούν την υποκουλτούρα και ταυτόχρονα την κάνουν στόχο της αντίστοιχης κοινωνίας, η οποία φροντίζει να ξεχάσει ότι η ίδια τις γέννησε.

Η απειθαρχία, το ξέσπασμα, η εκτόνωση, η έκρηξη γίνονται δημιουργικότητα, αποκτούν δικό τους σύστημα συμβολισμών και απεικονίσεων, γκρεμίζουν την ομαλή ροή της πόλης και την “τρομοκρατούν”. Με λίγα λόγια ΠΑΝΚ ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ.