Η ανάλυσή αφορά σε πρώτο επίπεδο τους διαλόγους του Πλάτωνα και θα αναφερθώ σε αυτούς όχι ως φιλόσοφος, αλλά ως μια εν δυνάμει αρχιτέκτονας. Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να απαντήσω αρχικά σε ένα φιλοσοφικό ερώτημα σχετικό με τον τρόπο αντίληψης του χώρου μέσα από την έννοια του παραδείγματος στους διαλόγους του Πλάτωνα, αλλά και σε ένα δεύτερο, πιο ουσιαστικό και περισσότερο αρχιτεκτονικό ερώτημα, σχετικά με το λόγο για τον οποίο τελικά σχεδιάζουμε κατά έναν τρόπο. Σύμφωνα με τον Ι. Ποταμιάνο, «Κάθε καλλιτέχνης, μεταξύ αυτών και ο αρχιτέκτονας, διερωτάται διαρκώς περί του τι είναι αυτό το οποίο κάνει, γιατί και πως το κάνει. Οι διερευνήσεις αυτές οδηγούν σε έναν διαρκή επαναπροσδιορισμό της ουσίας του αντικειμένου του, τόσο του γενικού όσο και του ειδικού, καθώς και των μεθόδων και των διαδικασιών προσέγγισής του. Έτσι με τρόπο ενσυνείδητο ή ασυνείδητο ο διερωτώμενος αρχιτέκτονας αγγίζει καθ’ οδόν σχεδόν όλους τους κλάδους της φιλοσοφίας».

Δεν πρόκειται, θα λέγαμε, για μια διερεύνηση της σκέψης του Πλάτωνα, καθώς κάτι τέτοιο θα βασιζόταν κατά αποκλειστικότητα σε υποθέσεις και ανακρίβειες, αλλά ούτε και σε μια ανάλυση του ειδικού λόγου με τον οποίο χτίζανε κατά έναν τρόπο στην αρχαία Ελλάδα. Αυτό, το οποίο θα προσπαθήσουμε να ερευνήσουμε, τελικά, μέσα από τους διαλόγους, είναι περισσότερο τη σκέψη μας και το λόγο της σύνθεσης του σχεδίου. Ποια, δηλαδή, είναι η έννοια και η σημασία του παραδείγματος μέσα από τους πλατωνικούς διαλόγους στην αρχιτεκτονική σύνθεση.