Αυτό είναι Πραγματικό; Και αν όχι, τι είναι;

Εξετάζοντας την έννοια του πραγματικού, προσπαθούμε να ψηλαφίσουμε το παράδοξο της ανθρώπινης κατάστασης. Ο ορισμός όμως του πραγματικού είναι η ανυπαρξία του ίδιου με την είσοδο μας στη γλώσσα, την ένταξή μας στο συμβολικό φάσμα (Λακάν). Οι λέξεις δεν θα μπορούσαν ποτέ να συλλάβουν το πραγματικό και το σύνολό του και δε θα ήταν ποτέ εφικτό να το αναπαραστήσουν αποτελεσματικά. Το πεδίο της γλωσσικής αναπαράστασης παίζει κυρίαρχο ρόλο σε όλες τις καταδικασμένες προσπάθειες να πετύχουμε την τέλεια κατανόηση και έπειτα εξωτερίκευση της έννοιας. Η γλώσσα δεν μπορεί ποτέ να πει όλη την αλήθεια. Είναι από τη βάση μια αλλοτρίωση, μια φανέρωση της αποτυχίας και των ελλείψεων κάθε αναπαράστασης. Συνεπάγεται την απώλεια μιας αμεσότητας και μιας επαφής και ταυτοποίησης με τις ανάγκες μας, που συνεπάγεται το συμβολικό μας ευνουχισμό. Όλες μας οι ύστερες αναζητήσεις ανάγονται στην προσπάθειά μας να ακυρώσουμε και να καταστρέψουμε αυτό τον ευνουχισμό. Εισέρχοντας στον κοινωνικό κόσμο, χάνουμε για πάντα την τάξη του πραγματικού, την ωμή απόλαυση από το σώμα.

Όταν χάνεται η απόλαυση, εισάγεται αντανακλαστικά η επιθυμία. Γεννιέται και δημιουργείται η λεγόμενη φαντασίωση. Μια υπόσχεση για την κάλυψη της έλλειψης και του κενού που έχει δημιουργηθεί από τον ευνουχισμό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι εκτός από υπόσχεση αποτελεί και μια αντίδραση, ένας μηχανισμό άμυνας. Η φαντασίωση τοποθετείται στην πλευρά της πραγματικότητας, στηρίζει την αίσθηση που έχουμε για την πραγματικότητα, την κατασκευή μιας πραγματικότητας (Zizek). Και αντίστροφα, η κατασκευή αυτή αποκτά οντολογική σημασία και ριζώνεται μέσα σε ένα συμβολικό πλαίσιο. Μέσα στο φανταστικό μας πλαίσιο προσπαθούμε συνεχώς να αναζητήσουμε το πραγματικό μέσω της συμβολοποίησής του, γεγονός που καταδικάζει εξ αρχής την προσπάθειά μας και μας κάνει να χάσουμε για πάντα το πραγματικό, αφού αυτό ορίζεται μέσα από την πλήρη αποτυχία όποιας συμβολοποίησης.

Αυτή η έρευνα δεν έχει σκοπό την ανάπτυξη ενός συμπεράσματος και τη δημιουργία μιας θεωρίας περί του Πραγματικού. Αντίθετα, και αντίστροφα, ίσως όλη η αναζήτηση πραγματοποιείται έχοντας ως παραδοχή στο πίσω μέρος του μυαλού ότι το Πραγματικό, είτε στην ψυχανάλυση είτε στην πολιτική και κοινωνική κριτική, όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά αποτελεί μια αδυνατότητα, ένα στοιχεία άτοπο και ανέφικτο. Μέσα λοιπόν από μια σειρά κριτικών πάνω σε μια σχετική και όχι βιβλιογραφία και μια παράθεση βιωμάτων και αφηγήσεων, θα γίνει μια προσπάθεια πλοήγησης μέσα στο αδύνατο του Πραγματικού. Το ταξίδι έχει ποικίλες και διαφορετικές μεταξύ τους πηγές, πολλά σκαμπανεβάσματα, σίγουρα σημείο μπερδέματος, σύγχυσης και αντίφασης και ίσως και αδιέξοδες στιγμές απόγνωσης και απελπισίας.