Το θέμα της παρούσας ερευνητικής εργασίας αναφέρεται στη σχέση της ανθρώπινης κίνησης και της ακινησίας με τον ίδιο το χώρο και τις μορφές που αυτός λαμβάνει ανάλογα με το είδος της μετάβασης. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τις κινήσεις μας στον σύγχρονο κόσμο είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τις υποδομές που μεσολαβούν για την πραγματοποίηση τους. Το ενδιαφέρον της υποδομής έγκειται στο ότι ενώ φαίνεται συνώνυμη της ακινησίας  περιέχει στη δομή της και την κίνηση που προσδίδει νόημα στη χρήση της. Η αντίφαση στον συσχετισμό της σταθερότητας με τις ροές κίνησης γίνεται ευκολότερα κατανοητή με μια αναδρομή στις ελάχιστες υποδομές που φιλτράρουν τις κινήσεις, καθώς σε μεγάλο μέρος του πλανήτη μας οι ανθρώπινες μεταβάσεις διεξάγονται εκτός του δομημένου χώρου. Στον νομαδικό κόσμο, όπου η μετακίνηση δεν περιορίζεται σε ρόλο διεκπεραιωτικής ανάγκης αλλά ανάγεται σε τρόπο ζωής. Ο νομαδισμός συνιστά ουσιαστικά μια διαφορετική οπτική της σχέσης ανάμεσα στην στάση-υποδομή και την μετάβαση-κίνηση. Η εξέλιξη ωστόσο των μέσων μεταφοράς και η αλλαγή των αναγκών μετακίνησης μέχρι σήμερα τροποποίησαν σημαντικά τον χαρακτήρα της μετάβασης και υπαγορεύουν τη δημιουργία των οικείων μας μεταφορικών υποδομών. Ο ρόλος που διαδραματίζουν οι υποδομές όπως το μετρό και τα αεροδρόμια στον σύγχρονο νομαδισμό αποβαίνει καθοριστικός για την ταυτότητα των μεταβάσεων μας. Ο πολυδιάστατος  χαρακτήρας των υποδομών αυτών ενσωματώνει χαρακτηριστικά της έντονης καθημερινότητας της πόλης και προσδίδει μια νέα δυναμική στην αντίληψη για το ταξίδι και το χώρο γενικότερα ως ακίνητο υποδοχέα κινήσεων.

Η προσέγγιση του θέματος μεθοδολογικά βασίζεται καταρχάς στην μετάβαση από τη σύγχρονη αντίληψη περί των μεταφορικών υποδομών στο παρελθόν της ανθρώπινης μετακίνησης σε σχέση με τον χώρο και έπειτα στην επιστροφή στο παρόν των μεταβάσεων και κυρίως τη σύνδεση τους με τις αντίστοιχες υποδομές. Η μελέτη του θεματικού πεδίου αντιμετωπίζεται συνολικά μέσα από τα επιστημονικά πεδία της φιλοσοφίας, της κοινωνιολογίας, της ανθρωπολογίας και της αρχιτεκτονικής. Εστιάζοντας στα κυριότερα αίτια που καθορίζουν τις μετακινήσεις διαχρονικά, την αντιμετώπιση του χώρου από τον άνθρωπο που μετακινείται τακτικά, τη σχέση του χώρου με τον χρόνο και τις αλληλεπιδράσεις των παραπάνω στη διαμόρφωση των κοινωνικών δομών και των αστικών προγραμμάτων διαχρονικά, επιχειρείται να αποδοθεί πληρέστερα ο συσχετισμός της κινητικότητας με την σταθερή εγκατάσταση και κατά συνέπεια με τις μεταφορικές υποδομές.