Η δεκαετία του '60 αποτελεί τμήμα της περιόδου 1953-72, κατά την οποία η ελληνική οικονομία αναπτύχθηκε με ταχύτατους ρυθμούς, αλλά και διαρθρώθηκε δομικά στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών και των παγκόσμιων οικονομικών εξελίξεων. Είναι η περίοδος που η τουριστική δραστηριότητα στην Ελλάδα, διογκώνεται ραγδαία ως οικονομικό, κοινωνικό και πολιτισμικό φαινόμενό σε ένα κλίμα διαρκώς εντεινόμενου διεθνούς ανταγωνισμού. Η οικοδόμηση ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων καθώς και εγκαταστάσεων αναψυχής μεγάλης κλίμακας βρέθηκαν συχνά στο επίκεντρο της αρχιτεκτονικής αναζήτησης, αφού, μεταξύ άλλων, βοήθησαν αποφασιστικά στην ανανέωση της εικόνας των πόλεων ή αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για την επέκτασή τους.

Ήταν στη δεκαετία του ‘60, τότε που ο ελληνικός τουρισμός άνοιγε τα φτερά του, μαζί με τα φτερά της Ολυμπιακής, όταν ο ΕΟΤ επέλεγε στρατηγικά σημεία προκειμένου να δημιουργήσει τις πρώτες οργανωμένες τουριστικές εγκαταστάσεις σε περιοχές όλης της χώρας που πολλές φορές μετατράπηκαν σε πλατό φιλοξενώντας τους πρωταγωνιστές του ελληνικού κινηματογράφου. Ο καλλιτεχνικός τομέας που πραγματικά απογειώνεται, την περίοδο αυτή, είναι "η έβδομη τέχνη". Ο ελληνικός δημοφιλής κινηματογράφος, παίρνει τη σκυτάλη από τις διαφημιστικές αφίσες του ΕΟΤ, προάγοντας έναν κοσμοπολίτικο τρόπο διακοπών, που θα αποτελέσει το κυρίαρχο τουριστικό μοντέλο της περιόδου και διαμορφώνοντας την νέα αντίληψη για τον τουρισμό. Οι νέες παραλίες, φόντο σε δεκάδες ταινίες, πρωταγωνίστησαν στην εικονογραφία του ελληνικού εκσυγχρονισμού και οι Έλληνες αρχίζουν να κάνουν μαζικά διακοπές το καλοκαίρι.

Σκοπός της συγκεκριμένης ερευνητική εργασίας είναι μια, κατά το δυνατόν, περιεκτική αναδρομή χρονικά αλλά και χωρικά σε στιγμές των ελληνικών ταινιών που πεδίο δράσης τους έχουν τις τουριστικές εγκαταστάσεις (ξενοδοχεία, πλαζ κτλ), ειδωμένες μέσα από το πρίσμα του κινηματοφραφικού φακού. Αυτό συνεπάγεται ένα εύρος πληροφοριών που μας εντάσσει στο πλαίσιο μιας εποχής που ακτινοβολούσε αυτοπεποίθηση και σιγουριά, τη σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλύτερα. Ο ελληνικός δημοφιλής κινηματογράφος, την περίοδο της μεγάλης ακμής του, είναι παρών και καταγράφει την ενθουσιώδη υποδοχή του μοντερνισμού στην αναδυόμενη αισιόδοξη Ελλάδα του 1960, που προσβλέπει αποφασιστικά στο καταναλωτικό μοντέλο της ευμάρειας των δυτικών χωρών.