«Η μίμηση αποτελεί θεμελιώδη ουσία για την κατανόηση του φυσικού κόσμου και ταυτόχρονα είναι μια ιδέα και πρακτική του ανθρώπου για την κατανόηση των πραγμάτων»
Ο άνθρωπος χρησιμοποίησε τη μίμηση, για να αναπτυχθεί, να εκπαιδευτεί, να συγκινηθεί, να σταθεί κριτικά απέναντι στους άλλους ή τον εαυτό του, να αφομοιωθεί σε μία κοινωνική ομάδα, να έρθει σε επαφή με το θείο, να αντιγράψει, να εκπαιδευτεί, να διαφοροποιηθεί, να διεγείρει το φαντασιακό του, να δημιουργήσει, να κατασκευάσει, να εξελιχθεί.
Στην ερευνητική εργασία ακολουθούνται στοχαστές από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα που διατύπωσαν απόψεις σχετικές με την έννοια, τις πρακτικές και τις σημαντικές επιδράσεις της μίμησης στην ζωή των ανθρώπων.
Η εξέλιξη της οικουμενικής μας κληρονομιάς και η συλλογική μας γνώση μεταφέρεται από γενιά σε γενιά μέσω διαδικασιών και συνάψεων που χρησιμοποιούν την μίμηση σαν συνδετικό ιστό-γενετική αρχή.
Τα βήματα της ανθρώπινης εξέλιξης υποβοηθήθηκαν από την ικανότητα του ανθρώπου να είναι φορέας ερεθισμάτων μέσω μιας μιμητικής μεθόδου.
Παρουσιάζεται εκτενέστερα μία νέα προσέγγιση για την σημασία της μίμησης στις κοινωνικές και δημιουργικές συμπεριφορές των ανθρώπων, τη θεωρία των μιμιδίων, η οποία πρωτοδιατυπώθηκε το 1976 στο βιβλίο του βιολόγου RichardDawkinsκαι αντιμετωπίζει τα προϊόντα-παράγωγα της μίμησης σαν αυτόνομες «βιολογικές» οντότητες που μεταφέρονται μέσω των ανθρώπων επιδιδόμενεςσ’ έναν αγώνα επικράτησης, χρησιμοποιώντας σαν φορέα τον ανθρώπινονου.
Τα μιμίδια αποτελούν αντιγραφικές μονάδες-φορείς πολιτισμικήςκληρονομιάς (τραγούδια, τρόποι συμπεριφοράς, μόδα, επιστημονικές ιδέες, τεχνικές κατακτήσεις, θρησκευτικές πεποιθήσεις/δοξασίες, κτλ), οι οποίες μεταδίδονται από τον ένα εγκέφαλο στο άλλο.
Τα μιμίδια δεν κληρονομούνται μέσω του αίματος αλλά μέσω της επικοινωνίας, των εθίμων, της γλώσσας, της κουλτούρας γενικότερα, από τα γηραιότερα προς τα νεότερα μέλη κάθε κοινωνίας.
Μελετούνται οι επιδράσεις της θεωρίας αυτής στην εξέλιξη της αρχιτεκτονικής σκέψης και πρακτικής σύμφωνα με τις απόψεις του θεωρητικού της αρχιτεκτονικής, καθηγητή του TexasUniversity, Νίκου Σαλίγκαρου.
Τέλος επιχειρείται, μέσω της μιμιδιακής θεώρησης, να διατυπωθούν μερικές σκέψεις για την προσήλωση του αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη στα «πνευματικά σπέρματα» του «εξιδανικευμένου εν απωλεία κόσμου», εξετάζοντας την προστατευτική του θαλπωρή, έρευνα και φροντίδα για τα θραύσματα της Αττικής γης.