Η παρουσία του ατόμου στο χώρο, ως συνθήκη εκκίνησης, εμφανίζει την προβληματική της πρόθεσης που αφορά άμεσα στην πρόθεση σε και έμμεσα στην προαίρεση του ατόμου να χαρακτηρίζει εσωτερικό το χώρο στον οποίο βρίσκεται. Με βάση αυτήν την προβληματική ο χώρος γίνεται συγκεκριμένος και ορίζεται απο την κτιστή δομή (τοίχοι και επίπεδα) και τα επιμέρους στοιχεία της (ανοίγματα). Η μελέτη λοιπόν, καλείται να ερμηνεύσει το χώρο ως προς το άτομο που βρίσκεται μέσα σε αυτόν και ξεκινώντας απο τη φυσική του παρουσία. Η φυσική παρουσία του ατόμου είναι σε συνάρτηση με την υλικότητα του χώρου, γεγονός που μετατρέπεται σε συνισταμένη του χρόνου. Στο πλαίσιο αυτό, η μελέτη σαν προέκταση της φυσικής παρουσίας, επιδιώκει την προσέγγιση του χώρου ως προς τα όρια, την περίκλειστη δομή, και ως προς το περιεχόμενο που φέρει, τα αντικείμενα. Μέσα στο χώρο το άτομο είναι σε θέση να συσχετίζεται με ό,τι αντιλαμβάνεται οπτικά με αποτέλεσμα να λαμβάνει ρόλο υποκειμένου έναντι των αντικειμένων. Η κατάσταση αυτή επανεξετάζεται στην περίπτωση του κενού χώρου όπου το άτομο καλείται να επανερμηνεύσει την αρχική συνθήκη του εσωτερικού.
Η παραπάνω δομή αποτελεί τον κορμό της ερευνητικής εργασίας. Το θέμα έχει μελετηθεί και αποδοθεί σύμφωνα με παραδείγματα απο το θεωρητικό υπόβαθρο και την κριτική θεωρία του μινιμαλισμού, κονσεπτουαλισμού και μεταμοντερνισμού της Ευρωπαϊκής και Αμερικάνικης τέχνης. Με την ερμηνευτική σύνθεση παραδειγμάτων και αναφορών, η έρευνα επιδιώκει την προσέγγιση και κατανόηση του εσωτερικού ως έννοια και συνθήκη του χώρου αντίστοιχα.