Μέσα στο αβέβαιο αστικό περιβάλλον, αν κάτι θα μπορούσαμε να πούμε με βεβαιότητα είναι πως αυτό έχει γίνει πλέον ένα μέρος απειλητικό. Ίσως, το δεδομένο αυτό, να είναι απο τα λίγα χαρακτηριστικά που με σιγουριά μπορούμε να αποδώσουμε στην σημερινή πόλη, μέσα στην ατελείωτη προσπάθεια συνεχών προσδιορισμών της ταυτότητάς της. Ένα περιβάλλον απειλητικό, ρευστό και ασαφές. Όσο ρευστός είναι και ο χαρακτήρας της μητρόπολης, τόσο ρευστός είναι και ο χαρακτήρας της απειλής μέσα σε αυτή. Η απειλή υπάρχει, διαχέεται με ποικίλους τρόπους,και σαν ένα καλοσχεδιασμένο προϊόν καταφέρνει να φτάσει ακόμα και στα πιό δύσκολα σημεία. Και φυσικά όπου βρεθεί επηρεάζει, μετασχηματίζει και διαμορφώνει το χώρο και τις συμπεριφορές των ανθρώπων.

Θα μπορούσαμε να περιγράψουμε την απειλή σαν μια κατάσταση που έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία αισθημάτων φόβου και ανασφάλειας σε κάποιο υποκείμενο. Δηλαδή μία κατάσταση που έχει input και output, τροφοδοτείται και με τη σειρά της τροφοδοτεί, επηρεάζει και οδηγεί σε δράση. Η απειλή γεννιέται μέσα στην πόλη, στους σκοτεινούς δρόμους, στις ανακοινώσεις του μετρό, στις περιπολίες της αστυνομίας, στη θέα των αγνώστων και έρχεται να γεννήσει με τη σειρά της το φόβο.

Η ετερογένεια του αστικού περιβάλλοντος όμως δε μας αφήνει να μιλήσουμε για συγκεκριμένα υποκείμενα. Οι ρόλοι συνεχώς εναλλάσονται: αυτός που προκαλεί το φόβο μπορεί να είναι ξένος, γείτονας, φορέας εξουσίας...Ο φόβος αλλάζει συνεχώς στρατόπεδο, έχει την ευελιξία να πηδάει απο τη μία κοινωνική ομάδα στη άλλη. Είναι οι άλλοι που φοβόμαστε, και οι άλλοι είναι αυτοί που δεν είμαστε εμείς, τη στιγμή εκείνη, του φόβου.