Ο κάτοικος - χρήστης της πόλης αναζητά συνεχώς νέες συγκινήσεις, σχέσεις και αξίες, πέρα από αυτές που ορίζει η συμβατική κοινωνία. Η ανάγκη αυτή αποτελεί την αφετηρία για το σχηματισμό εναλλακτικών πρωτοκόλλων αστικής επέμβασης. Η σημαντικότερη διαφοροποίηση των συμμετεχόντων σε αυτές τις επεμβάσεις, από τους απλούς κατοίκους της πόλης, είναι ακριβώς αυτή η ενεργή τους συμμετοχή σε μια διαδικασία μετασχηματισμού της αντίληψης του αστικού χώρου.

Η αυτονομία είναι βασικό χαρακτηριστικό αυτών των ομάδων, καθώς, όταν δρουν, δεν περιορίζονται από καμία κοινωνική ή χωρική δομή, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις ακολουθούν συγκεκριμένους κανόνες για τη δράση τους, ριζικά διαφορετικούς από τους καθιερωμένους. Αυτές οι νέες αστικές ‘φυλές’, επιδιώκουν, μέσω της δράσης τους, να επηρεάσουν την θεώρηση του αστικού τοπίου, και τις εικόνες που παράγονται και αναπαράγονται μέσα από αυτό. Στόχος τους είναι να καταδείξουν τα ζητήματα που τις απασχολούν, διατηρώντας, ωστόσο, ένα διασκεδαστικό και παιγνιώδη χαρακτήρα.

Οι ομάδες αυτές μπορούν να εννοηθούν ως ένα ενιαίο πλαίσιο επέμβασης μέσα στην πόλη, γιατί όλες μαζί συνθέτουν ένα σύστημα διαταραχής της κανονικότητας της. Η σκέψη για το σχηματισμό ενός τέτοιου συστήματος, φέρνει στο μυαλό το κίνημα της καταστασιακής διεθνούς. Οι καταστασιακοί αναγνώρισαν αντίστοιχα προβλήματα στη διάρθρωση του αστικού χώρου με αυτά που παρατηρούνται σήμερα από αυτές τις ομάδες, και προσπάθησαν να συντάξουν ένα ενιαίο σχέδιο για την αντιμετώπιση τους.

Το ερώτημα που διεγείρεται είναι εάν και με ποιόν τρόπο η αρχιτεκτονική μπορεί να πειραματιστεί, με σημείο αναφοράς αυτές τις ομάδες, προκειμένου να αναπτύξει νέα εργαλεία και μεθόδους ανάγνωσης και μετασχηματισμού του αστικού χώρου.