Η παρούσα διπλωματική εργασία πραγματεύται την πόλη ως ένα σύστημα και τις συνθήκες λειτουργίας της ως οργανισμό. Είναι ένα σύστημα το οποίο γεννιέται, αναπτύσσεται και πεθαίνει όπως κάθε ζωντανός οργανισμός. Το «μέρος» εξαρτάται από το «όλον» και το αντίστροφο. Το μεμονωμένο κτίριο είναι μέρος του συνόλου και όχι ξεχωριστή μονάδα μέσα στον ευρύτερο αστικό ιστό. Επίσης, η μονάδα/το κύτταρο συνθέτει τον αστικό ιστό. Έτσι, η μονάδα αφορά πολύ καθαρά την πόλη, ενώ ο εσωτερικός χώρος της είναι η αντανάκλαση των εξωτερικών κοινόχρηστων χώρων. Οι δύο αυτοί αντίθετοι χώροι αλληλοκαλύπτονται δημιουργώντας ένα αυτογενές πολεοδομικό σύστημα.

Η μονάδα /κύτταρο πολλαπλασιάζεται και καλύπτει το χώρο όπως ένα μωσαϊκό, όπως μια συλλογή τετραγώνων που καλύπτουν μια επιφάνεια. Μια τέτοια συλλογή τετραγώνων είναι και τα πολυόμινα.

Η εν λόγω έρευνα ξεκίνησε να πειραματίζεται με τα τρία πολυόμινα του RogerPenrose,- δηλαδή το δωδεκάμινο, το εικοσιδυάμινο και το τριαντατετράμινο- με αναπτύγματα αυτών και στις τρεις καρτεσιανές διαστάσεις (δωδεκάκυβος, εικοσιδυάκυβος, τριαντατετράκυβος)

Το πολυόμινο που επιλέχθηκε για περεταίρω μελέτη είναι το δωδεκάμινο- δωδεκάκυβος.

Το σχήμα του επιλεχθέντος δωδεκάκυβου είναι τέτοιο ώστε όπως και να τοποθετηθεί στο χώρο, ο κάθε μονόκυβος που το αποτελεί, έχει πάντοτε μία πλευρά ανοιχτή για τον σωστό ηλιασμό και αερισμό των επιμέρους μονάδων. Οι συνδυασμοί των δωδεκάκυβων προκύπτουν με αντιγραφή (copy), περιστροφή (rotate) και αντανάκλαση (mirror).

Η πρόταση που προκύπτει συνθέτει τελικά ένα πρότυπο που μπορεί να εφαρμοστεί σε μια ευρύτερη περιοχή ανεξάρτητα απο τοπικές και γεωγραφικές συνθήκες. Λόγω των πολλών συνδυασμών που προκύπτουν υπάρχει πολυμορφικότητα και πολυπλοκότητα στα αναπτύγματα των ιδιωτικών και δημόσιων χώρων.