Το θέμα που διερευνάται εδώ είναι το ποια χαρακτηριστικά θα μπορούσε να έχει ένας νέου τύπου δημόσιος χώρος, ένας χώρος κοινών (commons), ο οποίος κατοικείται από το πλήθος (multitude). Η αναφορά γίνεται στις έννοιες αυτές έτσι όπως έχουν έρθει στο προσκήνιο από τους A. Negri, M. Hardt και P. Virno, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν τη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα.

Φυσικός χώρος του πλήθους θεωρείται η μητρόπολη, «εργοστάσιο» της βιοπολιτικής παραγωγής. Το πλήθος, είναι ο επικρατέστερος τρόπος να υπάρχει ο σύγχρονος άνθρωπος. Όμως στη σύγχρονη μητρόπολη ο δημόσιος χώρος βρίσκεται υπό διωγμό.

Η διερεύνηση του θέματος γίνεται μέσω της κατασκευής ενός κτηρίου, σκοπός του οποίου είναι να λειτουργήσει ως πυκνωτής «κοινών». Το κτήριο αυτό είναι μία πλατφόρμα λειτουργιών, το οποίο κατακλύζεται από το πλήθος της μητρόπολης.

Οι συναντήσεις και η αλληλεπίδραση του πλήθους είναι το βασικό ζητούμενο, το οποίο προσπαθούμε να πετύχουμε μέσω της δομής. Ένας χώρος που φανταζόμαστε την πληροφορία, τις γνώσεις και τα συναισθήματα να ρέουν. Το κτήριο δεν τοποθετείται σε ένα συγκεκριµένο τόπο, αλλά µπορεί να βρίσκεται σε οποιοδήποτε σηµείο της πόλης µε µεγάλη αστική πυκνότητα, δηµιουργώντας ένα είδος παύσης της αστικής συνέχειας. Αναπτύσσεται στο επίπεδο κίνησης της πόλης, στο επίπεδο µηδέν και λειτουργεί ως πέρασµα και πυκνωτής.