Οι χώροι που αναγνωρίζονται σαν επιρροή μιας περίεργης ανάμνησης, αλλά και που δίπλα τους υπάρχει η μετουσίωση της φαντασίας και της ανάγκης, μπορεί να κρύβουν όμορφες εικόνες επιθυμιών και φανταστικών αποτυπώσεων, αλλά και απωθήσεις, διαστρεβλωμένες αλήθειες, τρομαχτικές παγίδες.
Σε μια πόλη που περιόρισε τιςν αισθήσεις και την αντίληψη του ελέυθερου ατόμου, σε μια μεγαλούπολη που η αδιαφορία της ψυχής και του σώματος, της αντίληψης και του χώρου άρα, ήρθαν να εγκαταληφθούν ως ερείπιο, εκεί η λύση είναι πρώτα μια επιστροφή της απωθημένης οικειώτητας, και επειδή αυτή δεν θα έρθει ως οικειότητα πλέον, άρα της ανοικείωσης που θα αφυπνίσει την συνείδηση.
Το οικείο έχει ανάγκη πλέον να αναγνωριστεί ως απωλεσθέν μέσω έστω μιας ασυνείδητης αναγνώρισης, που δεν είναι άλλη από την θέληση κια τον σεβασμό της άτακτης λειτουργίας, του δυσκολέματος στη μορφή, της προσεγμένης σιγά σιγά θέλησης για αλλαγή μέχρι την επίτευξη του νέου κόσμου. Μια νέα αναγέννηση της αντίληψης, μια νέα ονειροπόληση εκεί που η ψυχή και το σώμα ήταν εγκλοβισμένα.
Τα σχήματα της φύσης και των απαγορέυσεων του σύγχρωνου ανθρώπου, έρχονται να τυλίξουν τα επαναλαμβανόμενα και τυποποιημένα μετρημένα σε κλήμακα λειτουργικά κατά τα άλλα εχθρικά για τα όνειρα σχήματα.
Κατασκευές επιρεασμένες από απαγορεύσεις και ασυνείδητες έπειτα ονειροπολήσεις.‘Ενα δυσκόλεμα της μορφής είδαμε πως προέρχεται από την αναγκαία διέξοδο ως επιλογή. Ένα φυτό, ένα υγρό υλικό, ένα σ΄χημα, μια πορεία, αν τα περιορήσεις από κάποια κατεύθυνση, τόσο αυτά θα ορμήσουν άτακτα και δυάχητα προς κάποια άλλη. Και αν μελετηθεί η φραγή όλων των εξόδων, τότε το υλικό μέσα φυλακισμένο θα περιμένει την π΄ρωτη διαρωή να προκαλέσει το θραύσμα από το οποίο θα ελευθερωθεί και πάλι.
