Η εργασία αναφέρεται στη ζώνη των έξι τετραγώνων που περικλείεται από τις οδούς Σταδίου, Πεσμαζόγλου,  Σοφοκλέους, Μενάνδρου, Ευριπίδου και Δραγατσανίου. Είναι μια ζώνη που βρίσκεται στο μεταίχμιο διαφορετικών κεντρικοτήτων που παρουσιάζονται στις εκατέρωθεν περιοχές του κέντρου της Αθήνας, και επιπλέον δημιουργεί μια ενδεικτική εικόνα για το ότι το κέντρο της Αθήνας βρίσκεται σε ένα στάδιο αναστολής της εξελικτικής του διαδικασίας.

Η διαρκής αύξηση του αστικού παραπληρώματος σε συνδυασμό με την εγκατάλειψη των παραδοσιακών χρήσεων που αυτό φιλοξενούσε οργάνωσε την εργασία μας ως μια έρευνα γύρω από την επανάκτηση του κενού χρήσης. Κατά τη διαδικασία της επανάκτησης, προέκυψε ο συσχετισμός της κενής κτιριακής μάζας με την έννοια του λανθάνοντος αστικού πορώδους.

Για την ενεργοποίηση του πορώδους, απαιτήθηκε ο επαναπροσδιορισμός των εννοιολογικών τυπολογιών. Ο σχεδιασμός λειτούργησε ρυθμιστικά των συντελεστών της μετεξέλιξης στην οποία βρίσκεται μια πόλη, μετατρέποντας την κενή κτιριακή μάζα σε θύλακα εμβόλιμων πεδίων φυσικής αναπαράστασης του ατόμου, προσδίδοντας στον χώρο τη δημόσια συνθήκη.