Μέσα από τη διερεύνηση του εγκεφάλου και ειδικότερα της περιοχής του που υποδέχεται, αποθηκεύει και επεξεργάζεται την οπτική πληροφορία, αλλά και των συναισθημάτων που δημιουργούνται μέσω αυτής της διαδικασίας, μπορούμε να ερευνήσουμε την επίδραση της οπτικής ανίχνευσης, οργάνωσης και κωδικοποίησης των εικόνων που μας περιβάλλουν στην ζωή.                                 

Οι εικόνες  ασκούν επιρροή στη νοητική μας διαπαιδαγώγηση, δηλαδή στον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον και συσχετιζόμαστε με αυτό. Μεταβάλλονται σε οικεία σύμβολα, επηρεάζοντάς μας, έστω και υποσυνείδητα. Πολλοί φυσικοί, νευρολόγοι και νευροβιολόγοι, φιλόσοφοι και καλλιτέχνες, ερευνητές της τεχνητής νοημοσύνης και της γνωσιακής ψυχολογίας, καθένας από διαφορετική σκοπιά, μελετούν την ανθρώπινη όραση και νόηση καταλήγοντας, λίγο – πολύ, σε  παρόμοια συμπεράσματα. Έτσι, χρησιμοποιώντας ειδικές μεθόδους, διερευνούν συνδυασμένους τομείς, όπως του εγκεφάλου και της ψυχολογίας, μέσα από την ενεργό διεργασία της όρασης.                                                                                                                                      

Αναφορές από θεωρίες αρχαίων και σύγχρονων φιλοσόφων ,καλλιτεχνών και ψυχολόγων, σε συνδυασμό  με τις επιστημονικές μελέτες για τον οπτικό εγκέφαλο, μας βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα την επίδραση των εικόνων στη ζωή μας. Επίσης έρευνες και μελέτες στην περιοχή της νευροβιολογίας ασχολούνται με την οπτική αντίληψη με τη βοήθεια εικόνων κάθε είδους τέχνης.                                  

Ο κόσμος δεν είναι αυτό που βλέπουμε, ακούμε, οσμιζόμαστε και υπάρχουν πολλά φαινόμενα  τα οποία  δεν αντιλαμβανόμαστε. Η όρασή μας είναι ελλιπής ή σε κάποιες συνθήκες πλήρως εξουδετερωμένη, διότι υπάρχουν στοιχεία αόρατα στην ανθρώπινη όραση, όπως για παράδειγμα οι υπέρυθρες ακτινοβολίες . Επιπρόσθετα, το χρώμα, το φόντο, η παρουσία άλλων αντικειμένων, η συμμετοχή των άλλων αισθήσεων αλλά και η μνήμη επηρεάζουν την οπτική μας αντίληψη.  Δηλαδή έχουμε,  συνήθως, μια ψευδή αίσθηση της ‘’πραγματικότητας’’. Αυτή την αστοχία- αδυναμία του οφθαλμού ονομάζουμε οφθαλμαπάτη. Μέσα από τις οφθαλμαπάτες έχουν αποδειχτεί οι μηχανισμοί της όρασης που επιβεβαιώνουν ότι η αντίληψη του κόσμου είναι πολύπλοκη και περιέχει ‘’αφανείς’’ περιοχές.