Το τοπίο αποτελεί μια έννοια με πολλές ερμηνευτικές κατευθύνσεις ανάλογα με το σκοπό, τη χρήση, και τον τρόπο προσέγγισής του, αφού αλλάζει η θέση και ο τρόπος με τον οποίο παρατηρούμε και ερμηνεύουμε και το περιεχόμενο της αναζήτησης μέσα σε αυτό. Δέχεται διαφορετικές περιγραφές για την έκτασή του, τον προσδιορισμό και την ποικιλία των στοιχείων του, ενώ οι απόψεις και αντιλήψεις για αυτό και για τα στοιχεία που το συνθέτουν διαφέρουν, ακόμη και ανάλογα με τις προσωπικές εμπειρίες, τον τόπο καταγωγής, τα βιώματα, τις αναμνήσεις και την αισθητική.

Το ερευνητικό αυτό θέμα, διερευνά τις παραμέτρους του τοπίου και περιγράφει την ένταξη του ανθρώπου μέσα σε αυτό. Επικεντρώνεται στην συνθήκη της κίνησης με τρένο και τη σχέση που αποκτούν με το τοπίο οι ταξιδιώτες επί της σιδηροδρομικής διαδρομής Λάρισας – Βόλου, ενώ ο παρατηρητής-στοχαστής-ταξιδιώτης, διαπερνά αλλεπάλληλες περιοχές, ταξιδεύοντας, παραμένει ενίοτε στις στάσεις, συλλέγει πληροφορίες, αναγνωρίζει τις πτυχές του τοπίου και το περιγράφει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και της παραμονής του στους σταθμούς της διαδρομής.

Μετά από την ανάπτυξη των εννοιών και την περιγραφή του τοπίου της διαδρομής, παρουσιάζεται η κατανόηση του, ως ένα σύνολο μορφών, μοτίβων, χρωμάτων, ήχων, βιοτικών και αβιοτικών στοιχείων, σε συνδυασμό με τα χαρακτηριστικά του εδάφους, το τεχνητό περιβάλλον, το σύνολο των περιστασιακών δυναμικών ατμοσφαιρικών χαρακτηριστικών, (οι καιρικές συνθήκες, το φως) καθώς επίσης και των νοητικών στοιχείων όπως η συναισθηματική και εκπαιδευτική κατάσταση του παρατηρητή.

Τέλος, για να ενισχυθεί η άποψη της μεταβολής του τοπίου και η αλλαγή στην παρατήρηση και την περιγραφή, παρατίθενται κείμενα σκέψεων κατά τη διάρκεια του τρένου, που προέρχονται από διαφορετικούς ανθρώπους.