Το παρόν κείμενο, προσπαθεί να προσεγγίσει την έννοια του τοπίου και των εφήμερων στοιχείων που το καθορίζουν, χρησιμοποιώντας ως μεθοδολογικό εργαλείο τη φωτογραφική απεικόνιση. Με μία σταδιακή προσέγγιση, αναζητώνται οι τρόποι με τους οποίους η τέχνη της φωτογραφίας αποτυπώνει το εκάστοτε τοπίο, σε μοναδικές στιγμές.
Αρχικά, θεωρώντας το τοπίο, πεδίο πολυδιάστατων ερμηνειών, επιχειρείται η ανάλυση της έννοιας συντακτικά, εννοιολογικά και ιστορικά. Στη συνέχεια, αφού πρωτίστως αποσαφηνιστεί το φυσικό από το ανθρωπογενές κατασκευασμένο τοπίο, αναγνωρίζονται τα χαρακτηριστικά του κάθε τόπου και ως απόρροια αυτού, τα προκύπτοντα ποικίλα τοπία. Καταγράφονται οι επιπτώσεις της ανθρώπινης επέμβασης πάνω στο φυσικό τοπίο και έπειτα, οι τρόποι σύμφωνα με τους οποίους η φωτογραφία το αντιμετώπισε με ιστορικό υπόβαθρο, στην Ευρώπη και ειδικότερα στον Ελλαδικό χώρο.
Συνακόλουθα, δίνεται έμφαση στην έννοια του μεταβατικού-προσωρινού-μεταβαλλόμενου σύγχρονου ελληνικού τόπου, καθώς και οι λόγοι που οδήγησαν στο νέο φαινόμενο της διάχυσης του αστικού ιστού με τα ασαφή όρια. Αναλύεται εκτενέστερα η ορολογία και η τυπολογία των μεταβλητών χώρων, σε συνάρτηση με τα χαρακτηριστικά τους και οι περιοχές, όπου εντοπίζονται.
Προκειμένου να επιτευχθεί η καλύτερη οργάνωση στην αντίληψη της πραγματικότητας και να συγκροτηθεί η ταυτότητα για τους ενδιάμεσους τόπους, προτείνεται η αποτύπωσή τους, καθώς και των αλλαγών τους, μέσω της φωτογραφίας. Πολυάριθμοι είναι οι Έλληνες τοπιογράφοι, οι οποίοι απαθανατίζουν μεταβατικά τοπία, που υφίσταντο για μικρή διάρκεια ζωής.
Τελειώνοντας, σημειώνονται κάποιες προσωπικές σκέψεις για το σημερινό καθημερινό τοπίο και υποστηρίζεται η άποψη της αποτύπωσης του υποκειμενικού χάρτη του καθενός, με απώτερο σκοπό, την δημιουργία πολλαπλών και διάφορων αναγνώσεων, ανάλογα με την προσωπική εμπειρία.