Οι ορισμοί της κατοικίας και η αντιστοιχία τους με τη βιωματική διαδικασία που ακολουθούμε σε ψυχολογικό και κοινωνικό επίπεδο, είναι το ερευνητικό πεδίο της εργασίας. Ένστικτα και ανάγκες βρίσκονται στο επίκεντρο της ανάλυσης ως εργαλεία αντίληψης μια ευρύτερης ερμηνείας των όρων κατοικία και κατοίκηση. Διερευνάται η αποτύπωση στο “είναι” μιας ανθρώπινης οντότητας τόσο των στοιχείων ενός οίκου – τοίχος, πόρτα, παράθυρο – όσο και των χώρων που εσωκλείει αυτός – σαλόνι, κρεββατοκάμαρα, κουζίνα κλπ – και οι σχέσεις που αυτή αναπτύσσει με το χτιστό περιβάλλον, καθώς και οι ερμηνείες εκείνες και οι συμβολισμοί που ορίζουν τον κάτοικο και τις επιλογές του και τα βαθύτερα κίνητρα που τον κατευθύνουν σήμερα στην κατοίκηση.

Θεωρία και πράξη συνήθως είναι ιδέες παράλληλες. Μια αντίστοιχη ακολουθία έχει χρησιμοποιηθεί και εδώ στηριζόμενη σε δύο μορφές τέχνης, τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο,  που επιτρέπουν την ταυτόχρονη προβολή πολλαπλών στοιχείων μέσω της παράθεσης ιστοριών. Πότε με ξεκάθαρη αναφορά και πότε έμμεσα, η κατοικία αποτελεί ένα κατεξοχήν οίκημα φιλοξενίας αυτών των ιστοριών προσφέροντας τη δυνατότητα εντοπισμού της θεωρητικής ανάλυσης.