Βασική ιδέα της σύνθεσης "Bήματα προς το νερό" αποτελεί το μοτίβο που παράγεται από τα σοκάκια του ιστορικού ιστού της Λευκάδας και η ανασύνθεση αυτού, μέσα από έναν εμπεριστατωμένο διάλογο παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος. Οι σχεδιαστικές αρχές του έργου ενισχύουν την ποιητική και κυριολεκτική μεταφορά του μοτίβου αυτού στην παραλία του φάρου, στην είσοδο του νησιού, με συνδετικό κρίκο τη διαδρομή ανάμεσα στις δύο περιοχές.

Οεπανασχεδιασμός και η ανασυγκρότηση του συμπλέγματος αυτού οφείλει να γίνεται με βασικό γνώμονα το σεβασμό στις αξίες που αυτό εμπεριέχει, με κάθε επέμβαση /παρέμβαση να συνδιαλέγεται, να αξιολογείται ή ακόμα και να αυτοακυρώνεται ως προς τις σχέσεις που αυτή διαμορφώνει.

Πιο συγκεκριμένα, τα κανάλια των σοκακιών της πόλης, τα οποία συνήθως έρρεαν υπόγεια, αποκαλύπτονται σε πολλά σημεία και η πλακώστρωση οργανώνεται σε ζωηρές πτυχώσεις, διαμορφώνοντας τα ανοίγματα σε ''πλωτές οδούς''. Αυτή η προσέγγιση διακόπτει τη γραμμικότητα τους, δημιουργώντας τομές στην επιφάνειά τους και επιτρέποντας τη ροή του νερού να γίνεται αισθητή. Οι σχεδιαστικές αρχές αποκαθιστούν την κυκλοφορία ανθρώπων και νερού δια μέσου της πόλης.

Το μοτίβο, που προκύπτει από τις πλωτές οδούς, μεταφέρεται στην περιοχή του φάρου και της παραλίας και επαναπροσδιορίζεται σε διαδρομές. Αυτή η αντίληψη θεμελιώνει τη συνολική στρατηγική της εύρεσης του συστήματος κυκλοφορίας, το οποίο επιτρέπει στις ποικίλες αναλογίες σταθερής και ασταθούς επιφάνειας, καθώς και τη μετάβαση από την περιοχή με υψηλή χρήση (πόλη 100% σταθερό έδαφος) ως βιότοπους με πλούσια βλάστηση, άμμο, υγρό στοιχείο (100% ασταθές έδαφος), με μία ποικιλία βιωματικών παρεκκλίσεων στο μεσοδιάστημα.

Χρησιμοποιώντας την κρυμμένη, μελαγχολική ομορφιά της περιοχής, όπου η φύση διεκδικεί ένα κομμάτι της αστικής υποδομής, οι σχεδιαστικές αρχές στοχεύουν να επανατοποθετήσουν αυτή την πορεία σε ένα μέσο αναψυχής. Μεταβάλλοντας τους κανόνες σύμπλεξης φύσης και

πεζών /επισκεπτών, η στρατηγική της ύφανσης του φυσικού περιβάλλοντος περιπλέκει οργανικά και δομικά στοιχεία σε ένα κράμα μεταβαλλόμενης αναλογίας, το οποίο συμβιβάζει την έρημη γη /το άγριο, το καλλιεργημένο, το οικείο /το ενδόμυχο και το υπερκοινωνικό.

Η γραμμική εμπειρία αυτού του νέου τοπίου που προκύπτει, στιγματίζεται από τη ροή, τη σύγχυση /απόσπαση και μία άλλη κοσμικότητα, η οποία διαφυλάσσει τον μυστήριο και έρημο χαρακτήρα της περιοχής, χωρίς να υποτιμά την προβλεπόμενη χρήση του και τη δημοφιλία του ως έναν δημόσιο /ανοιχτό χώρο.

Αποδεικνύεται ότι στόχος της προσέγγισης αυτής, μέσα από το συνδυασμό του ιστορικού με το σύγχρονο, είναι η δημιουργία ενός πολιτιστικού πόλου, που θα συνθέτει τις ιστορικές μνήμες του παρελθόντος με τις αναπτυξιακές προοπτικές του μέλλοντος, δίνοντας λύση σε πολύ σημαντικά προβλήματα της πόλης αυτής -που αφορούν στην ιστορική μνήμη, την αναζωογόνηση και την εξεύρεση πολύτιμου χώρου μέσα στον πυκνό ιστό του κέντρου της. Άλλωστε, η ικανότητα της ευέλικτης σκέψης και δράσης στο πεδίο της αρχιτεκτονικής είναι μία λύση για την ικανοποίηση των απαιτήσεων της δυνητικά εξελισσόμενης κοινωνίας.