Μέσα από μία διαδικασία αποδόμησης του καθημερινού ρούχου αλλά και του ίδιου του σώματος,  κατασκευάζεται ένα ρούχο- αντικείμενο, ανοιχτό στον τρόπο χρήσης που δημιουργεί προσωρινές καταστάσεις μεταξύ σωμάτων, χώρου και του ίδιου του αντικειμένου μέσα από τις επιλογές του χρήστη.

Η τελική κατασκευή είναι μια μεγάλη δισδιάστατη επιφάνεια που αποτελείται από μονάδες, που κάθε μία σχετίζεται με το δικό μου σώμα και διαφέρουν σε μέγεθος και γεωμετρία. Φτιαγμένες από υλικά στο μεταίχμιο χαρτιού και υφάσματος (διαφάνεια και naturalkraftpaperfabric) αλλά και από έναν συνδετικό μηχανισμό πολλαπλών συνδέσεων (βέλκρο), οι μονάδες μπορούν να χρησιμοποιηθούν από ένα ή περισσότερα άτομα και έχουν τη δυνατότητα να αναδιπλώνονται, να συνδέονται και να κατασκευάζουν πολλαπλά ενδύματα, αντικείμενα και χωρικές κατασκευές, ανάλογα με τις επιθυμίες του χρήστη. Η γεωμετρία των κομματιών και οι ιδιότητες των υλικών δημιουργούν περιορισμούς στον τρόπο σύνδεσης των μονάδων και την κίνηση του ατόμου, αλλά ταυτόχρονα δημιουργούν νέες δυνατότητες στη χρήση του αντικειμένου.

Ο συνδυασμός δύο διαφορετικών υλικών δημιουργεί συνεχείς διαβαθμίσεις στην οπτική και λειτουργική διαπερατότητα προκαλώντας ασάφεια στα όρια μεταξύ δευτέρου (ένδυμα) και τρίτου δέρματος (χώρος).

Η χρήση αποτυπώνεται επάνω στο υλικό τους επηρεάζοντας τη μορφή του και σχηματίζοντας έναν κώδικα ανάγνωσης. Κάθε νέα σύνδεση βασίζεται στη δημιουργικότητα του χρήστη και το δεύτερο αυτό δέρμα γίνεται ένα πλαίσιο προσωπικής έκφρασης και ενεργούς διαδικασίας παραγωγής χώρου. Το σώμα διασπάται, ο χώρος οριοθετείται διαφορετικά και το ένδυμα μετατρέπεται στην οριακή εκείνη κατασκευή που ρυθμίζει τη  μετάβαση από το ιδιωτικό στο δημόσιο.